Παράνοια

Κι όταν ο πόθος γίνεται κομμάτι πανί
κατάλευκο σκισμένο, παγωμένο,
όταν η πλήξη της ανέραστης ζωής,
δέσμιο της, φυλακισμένο σε κρατεί.
Σε καλντερίμια μαγικά, μονάχος ο νους σου πάει
και σαν γυρνάει η θύμιση των σκέψεων σου
-ανεκπλήρωτων- ως τα έγκατα της ψυχής σε πονάει.

Όταν στο βωμό των πρέπει, τα θέλω σου,
"πρέπει"να θυσιάσεις, τους πόθους ν' αρνηθείς
τις νύχτες να εξαγοράσεις, μην και στην ατέλειωτη
"νύχτα" της καταθλιψης, ολάκερος παραδοθείς.
Κι όταν τίποτε άλλο νόημα δεν έχει,
κι οι μέρες σου παιρνούν ανούσια, διαπεραστικά,
σε τέλμα αδιέξοδο έχεις πέσει.

Η' να ξεφύγεις απ' την αγάπη την παράνοια πρέπει,
ή μ' όλο σου το είναι να παραδοθείς
βράγχια σαν ψάρι γι' ανάσα να δεχτείς
κι απ΄αυτήν μονάχα να αναπνέεις
ή με το μεγάλο μυστικό σου να δεχτείς
ν' αυτοκαταστραφείς και την παράνοια της αγάπης
στο εξής να ζητιανεύεις.

Γιατί μόλο που να ξεφύγεις προσπαθείς
Θεοί και δαίμονες σε φέρνουνε σε κείνη
την ιδιότροπη παράνοια που θα σ' εκδικηθεί
γιατί την αμφισβήτησες και την άφησες
φλόγα άσβεστη κρυφή, μόνη να καίει
σε διάφανη γυάλα με νερό άδιάλλακτο
να την πυροδοτεί, εκτεθειμένη.

αΘηνά.