Μαύρος βυθός

Πάλι τα όνειρα μου έγιναν γυαλί
Θωλό.
Και μέσα του πιά δεν μπορώ να δώ.

Είπες πως θα μου χάριζες το λευκό
εκείνο το ολόλαμπρο λευκό
που χρόνια αναζητούσα
χρόνια μου πήρες.
Και τα 'κανες κολώνια.

Πάλι τα όνειρα μου, έγιναν πουλιά
πέταξαν μακριά.
Και μ' αφησαν στο γκρίζο.

Πότισες τα σεντόνια θύμησες,
κατάρα μου 'ριξες,
μέρα με τη μέρα
να βυθίζομαι στο μαύρο.
Στο μαύρο χρώμα της σιωπής.

Στο μαύρο των ματιών σου που στάζει
του σκορπιού θανατερό φαρμάκι
και ψιθυρίζουν να σταθώ λιγάκι

Και σαν Σειρήνες με καλούν
στον άπατο βυθό σου να πνιγώ
τύψεις να μην βαραίνουν πια
τ' αλαβάστρινό κορμί σου.
Ήθελα τις νύχτες να περνώ μαζί σου.

Μόνο ν' ακούω τη φωνή σου
την τόσο πολύτιμη σου.
Χρυσό πουλούσες τη σταγόνα.

Και φεύγω,
σπάσαν τα όνειρα μου τώρα,
δεν αντέχω το μαύρο της σιωπής.
Δεν μου φτάνουν οι σταγόνες της φωνής.
Σε φιλώ και στο μαύρο βυθό σου πνίγομαι.