Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

O θρήνος της Ιφιγένειας

Απ' της Σκυθίας τα μέρη,
τα μακρινά, το παιδί σου,
με δακρυσμένα μάτια
κι ονείρατα παλιά,
φριχτούς απόηχους
και τελειωμένες μνήμες,
Αγαμέμνων, σε ρωτά

"Πατερας ήσουν εσύ ;
Τον πόλεμο, τη δόξα
αναζητούσες,
Για την εκδίκηση
πάντα διψούσες,
Στην Τροία συνάφι
θανατικό να στείλεις
λαίμαργ' αποζητούσες.

Και το παιδί σου ;
Με τ'όμορφα ξανθά μαλλιά
τα μάτια τα νωχελικά,
στης Αυλίδας τα παλάτια,
Μ' άσπρα ρούχα νυφικά
ντυμένο στου γάμου τη χαρά
και στην στερνή του πλάνη

Μόνη η κόρη στον έρωτα,
μόνη και στο θάνατο
μόνη και στη δόξα,
αφού ο ίδιος της ο πατέρας
διάλεξε μόνη να πορευτεί,
και έρμαιο των βουλών του
να γίνει, ελάφι σφαγμένο θεικό

Σ' όλους τους Αγαμέμνονες
μιά τύχη όμως υπάρχει
γιατί οι από μηχανής Θεοί,
προ πολλού πεθάναν
κι οι Κληταιμνήστρες
πάντα θα βρίσκουν καινούργιο εραστή."


αΘηνά.