Το πουλί και το αστέρι

Και το αστέρι δακρυσμένο είπε στο πουλί :

-Σ'αγαπώ, δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου.

-Ξέρεις πιό είναι το πιό σημαντικό σ' όλη αυτή την ιστορία μεταξύ μας; απάντησε σκεφτικά το πουλί,

το ότι καταφέραμε να μάθουμε ο ένας τον άλλον όπως ακριβώς είναι. Χωρίς περιττά περιτυλίγματα και ψέμματα. Γι αυτό όταν σε κοιτάζω στα μάτια ξέρω τί νιώθεις και τί σκέφτεσαι. Γι' αυτό όταν ακούω τη φωνή σου καταλαβαίνω κάθε της αλήθεια. Γι' αυτό δεν μπορείς να με ξεγελάσεις. Είναι περίεργο το ξέρω, και μου συμβαίνει πρώτη φορά... μα, είναι μαγικό.

-(Σιωπή.)

-Και ξέρεις γιατί δεν πρέπει να στεναχωριέσαι ; 

-(Σιωπή.)

-Γιατί αυτό από μόνο του, είναι τόσο σημαντικό που ξεπερνάει όλα τα άλλα.

-(Σιωπή.)

-Εσύ αστεράκι μου, έχεις κάτι μοναδικό, όπως κι εγώ. Έχεις τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Κανείς άλλος δεν τις έχει. Και τα βλέμματα. Τα βλέμματα που ανταλλάξαμε. 

Να χαμογελάς. Όταν χαμογελάς λάμπεις ακόμη πιο πολύ. 

-Σ'αγαπώ. 

-Κι εγώ σ'αγαπώ. Ξέρεις με τον δικό μου τρόπο. 

-Να προσέχεις.

Το πουλί χαμογέλασε και είπε :

-Όταν θα χαμογελάς θα είμαι ευτυχισμένο. Σαν κλαίς θα χάνομαι.

-Θα σε ξαναδώ ποτέ; ρώτησε θλιμμένα το αστεράκι.

-Φυσικά και θα με ξαναδείς. Όταν το θελήσεις και το μπορείς. Όταν θα κατέβεις κι όταν θα γυρίσω πίσω.

Και το πουλί πέταξε μακριά.

Από τότε τ' αστέρι προσπαθεί μόνο να χαμογελάει. Κι όταν ξεχνιέται και σταματά, κάπου, μακριά, ένα πουλάκι κρυώνει.

αΘηνά