Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Δωσ' μου το χέρι σου

 Ντύσε τη σιωπή σου: Alexandre Desplat - River

Στήσε τον εγωισμό σου στο απόσπασμα και πυροβόλησέ τον.
Σημάδεψε κατευθείαν στο μέτωπο!
Καθώς θα πατάς την σκανδάλη, σκέψου όλες τις στιγμές που σου στέρησε
Όλες εκείνες τις αγκαλιασμένες στιγμές, τις ξέχειλες από αγάπη, πάθος, ξεγνοιασιά...
Όλα εκείνα τα βράδια που πάλευες μόνος στα σεντόνια
Όλες εκείνες τις μέρες που θα 'ταν αλλιώς αν τον είχες βγάλει νωρίτερα απ' τη μέση, αν δεν τον είχες ποτίσει τόσο ώστε να θεριέψει και να σε κατακλείσει.
Ρίξε κατ'ευθείαν στο κεφάλι, μην τον αφήσεις να συρθεί αιμόφυρτος στα πόδια σου και να κλαψουρίσει πως όλα αυτά "τα έκανε για 'σενα".
Για 'σένα θα κάνεις μόνο εσύ.

Προσευχήσου σ' ότι πιστεύεις, σ' ότι σου απέμεινε να πιστεύεις, για 'κείνους που δεν έχουν την δύναμη να κάνουν το ίδιο με 'σενα.
Συγχώρεσέ τους, άνοιξε την καρδιά σου κι άσε να φτερουγίσουν από μέσα σου όλα τα απωθημένα που σου πιάνουν πολύτιμο χώρο. Τον χώρο όπου θα 'πρεπε να πάλλεται η αγάπη.
Συγχώρησε. Βρες την δύναμη να συγχωρήσεις, ν' αφήσεις πίσω τα βαρίδια της μνησικακίας, να προχωρήσεις ελεύθερος, σχεδόν γυμνός.
Άφησε αυτούς που σε πλήγωσαν να φύγουν, να φύγουν ειρηνικά. Δώσ' τους το δώρο της μεγαλοψυχίας, μάθε τους να συγχωρούν κι εκείνοι. Ποιός μπορεί να συγχωρήσει αν δεν έχει συγχωρεθεί; Στάσου γενναίος.

Ανέβα ψηλά, και κοίτα τους δρόμους της πόλης, που χύνονται πελώριες αρτηρίες προς κάθε πιθανή κατεύθυνση. Τους δρόμους όπου μίσησες κι αγάπησες, που έκλαψες και γέλασες, τους δρόμους όπου ονειρεύτηκες. Φαντάσου την ολόφωτη αγάπη να τρέχει, να τους διασχίζει, να φτάνει παντού και να ζωντανεύει τα πάντα.
Πάρε λίγο χρόνο κι ανέβα κάπου ψηλά. Ανέβα ψηλότερα. 

Βγες στους ίδιους δρόμους κι αγάπησε. Αγάπησε τον αέρα που φυσάει το πρόσωπό σου και τις στάλες της βροχής, τους ανθρώπους που γελούν και φωνάζουν κι εκείνους που είναι σκυθρωποί. Πάρε λίγο χρόνο και νοιάσου γι' αυτούς. Χαμογέλα τους. Μπορεί να το 'χουν ανάγκη. Απάλλαξε τον εαυτό σου απ' την καχυποψία που τον τάισαν αιώνες τώρα, δεν έχεις λόγο να μισείς, δεν έχεις λόγο να κατατάσσεις, να αμύνεσαι, να σηκώνεις τείχη, δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα μαζί τους. Μην στέκεσαι σ' αυτό που βλέπουν τα μάτια σου, μην σταματάς στο χρώμα του δέρματος, μην κάνεις πίσω στο σχήμα των χαρακτηριστικών, στον τόπο καταγωγής, στην ποιότητα των ρούχων.
Άσε την καρδιά σου ελεύθερη να γεμίσει με φως. Αγάπησε.
Εστίασε στο βλέμμα, στην καθαρότητά του, στο ανεπαίσθητο χαμόγελο, μάντεψε την ομορφιά του. Επέλεξε να βλέπεις την ομορφιά στους άλλους. Σε όλους τους άλλους. Θα εκπλαγείς απ' το πόσο συχνά θα την βλέπεις γύρω σου. Θα εκπλαγείς απ' το πόσο πολύ θα την βρίσκεις μέσα σου. Άρχισε ν' ανήκεις στην αγάπη, όχι στον φόβο.

Μην αναλώνεσαι σε ανούσια πράγματα. Εστίασε. Βάλε μια τάξη στο νού σου. Τί έχει σημασία για 'σένα ; Τί θελεις πιο πολύ ; Άκου τις ανάγκες σου και προσπάθησε να τις γεμίσεις, μην τις θάβεις παραφράζοντας τες σε κάτι που δεν είναι. Μην τις καλύπτεις με σεντόνια, μην τις αφήνεις να σε τρομάζουν. Ξεκλείδωσέ τους την πόρτα χωρίς φόβο. Αν είσαι μόνος, αν είσαι χαμένος, αν θες μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φίλο, μια βόλτα, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, ζήτα το. Μόνο τότε θα το πάρεις.

Νιώσε ελεύθερος. Βγες στο δρόμο και περπάτα με σιγουριά. Απάλλαξε τον εαυτό σου απ' το άγχος. του "Τί θα πουν οι άλλοι;", "Με κοιτάζουν οι άλλοι;", "Αρέσω στους άλλους;", "Με συμπαθούν;", "Μ' αγαπούν;", "Μ' εκτιμούν;", "Με γουστάρουν;". Άφησε τους άλλους!
Μέρα με τη μέρα, γίνε ο εαυτός σου. Η ζήλια κι ο φθόνος, η σύγκριση και η ανασφάλεια δεν έχουν πια θέση μέσα σου. Αγάπησε κάθε εκατοστό του κορμιού και του μυαλού σου, κάθε παράξενο φύλλο της ψυχής σου, εκτίμησε τις όμορφες πλευρές σου κι αποδέξου τα λάθη, τις αδυναμίες, τις μικρότητες, τα ελαττώματά σου. Όλοι έχουμε, αναγνώρισέ τα, αποδέξου τα και δούλεψέ τα. Μόνο αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις τον εαυτό σου, μόνο τότε θα μπορέσεις ν' αγαπήσεις τους γύρω σου και να σ' αγαπήσουν κι εκείνοι όπως πάντα ήθελες, μόνο τότε θα μπορέσεις να εκτιμήσεις τις όμορφες μέρες έξω απ' το παράθυρό σου, να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου και να ζήσεις τη ζωή που διάλεξες.

Έλα, δωσ' μου το χέρι σου, πάμε στην αγάπη.

αΘηνά.

The Tree of life

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Τα δάση των άλλων ή η κενότητα της φυγής

Extreme ways - Moby

Καμιά φορά χρειάζεσαι ένα ξέφωτο απ' τα δάση των άλλων
Μα είν' η κενότητα της φυγής που σ' αποθαρρύνει.
Κάθε φυγή ενέχει μια κενότητα
Ένα πλοίο της γραμμής αδειανό από επιβάτες
που κάνει μονάχα για το πλήρωμα την άδεια διαδρομή.
Κάθε κενότητα σφαδάζει μια φυγή
Αιμορραγείς κάθε που μένεις δίχως λόγο.

Διασχίζεις τα πλουτώνια δάση των άλλων
Ψηλαφώντας στα τυφλά το κενό
Στον ωκεανό του ερέβους δεν υπάρχουν δρόμοι.
Έχει απαρνηθεί ρότες και μονοπάτια η κενότητα,
δύνανται να σ' οδηγήσουν κάπου, βλέπεις
Κι αυτό θα ΄ταν από μερους της,
απερισκεψία τρομερή
Θα 'χανε κάθε της νόημα
Αν έβρισκες κατά τύχη μέσα στη νύχτα
κάποιο άστρο πλοηγό.

Άγριο το ρετσίνι στα δάση των άλλων
Kολλάει γερά,
Αναπόφευκτα.

Γνωρίζουν στ' αλήθεια μόνο
οι υλοτόμοι οι μοναχικοί
που έχουν χρόνια ξοδέψει σε τούτα τ' αδιέξοδα δάση
κι η ύπαρξη τους βρωμοκοπάει ουίσκι κι υπεκφυγή.
Ίσως κι οι λύκοι του Κενταύρου να 'χουν κάτι ψιλιαστεί.

Αμείλικτη η κενότητα της φυγής
Πολύ πειστική μεσ' την ανυπαρξία της
Σε ξεγελάει το τίποτά της.
Μετά από λίγο παύεις να το αισθάνεσαι
Πώς να αισθανθείς στ' αλήθεια το τίποτα ;
Μοναδικό της ταλέντο,
που παύει λίγο λίγο να σ' απασχολεί.

αΘηνά.

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Άμπωτη

Μπόρα εν αιθρία
Πού ήσουν και μούσκεψες έτσι,
ως την αγωνία ;
Λάμπεις σαν δάκρυ στον ήλιο
Στέκεις μπροστά μου ολόγιομος,
Ακόρεστη η γύμνια στο βλέμμα

Δεν ήμασταν παρά μια πίστα βήματα,
τυχαία σκορπισμένα
που αγνοούσαν πως θα ενωθούν.
Δεν ήσουν παρά μόνο ένας ακόμη άγγελος
Μέσα στην πλήρη ανυπαρξία των αγγέλων.
Σκίρτησες άνοιξη κι έγινες καλοκαίρι
Ήμουν στη λήθη κι έφερες αιώνια λιακάδα.
Σε γνώρισα στο μισοσκόταδο
και δεν έπαψες από τότε να ξημερώνεις

Μια αγκαλιά, ερωτική φυλακή
Μια πράξη χορευτική, αμαρτία άλικη
Κλαίνε τις χαμένες μέρες -
Τις νύχτες που χάσαμε χώρια ο ένας απ' τον άλλον.
Μια βόλτα ως την άκρη της θάλασσας
Ως τα παλάτια τα στητά του Ποσειδώνα,
που αιώνες τα προσκυνούν τα πέλαγα.

Μια κίνηση παλίνδρομη.
Ένα αργεντίνικο tango.
Παλίρροια τα χέρια σου,
Άμπωτη τ' άρωμά σου
Αμέτρητα βράδια κοιμόσουν πλάι μου
και μου 'λειπες,
Γιατί δεν είχα ακούσει ακόμη,
την αστρική μουσική σου

Στην παρουσία σου εκπληρώνεις
τη δίψα μου
Θα 'θελα τόσο να θυμάσαι
τις αστραπές που πλάσαμε.
Μην γίνουμε αλεξικέραυνα του θέρους.

Μπόρα εν αιθρία εσύ κι εγώ.

αΘηνά.





Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Sleep talk

♫ [So come on Love, draw your swords, shoot me to the ground]

Στάσου, με πονάς
Λέξεις μπήγουν τα νύχια τους στα μπράτσα μου
Πόσο αφελής είμαι
Νόμιζα πως εσύ θα καταλάβαινες.
Τί δηλητήριο τ' αστέρια απόψε
Πόσο αφελής είμαι
Σβήνεις τσιγάρα πάνω μου
Βάλσαμο στα λόγια οι καύτρες.
Τί όμορφα τα μάτια σου 
Τί θάλασσες μου ζητάνε
Πώς ν' αντισταθώ σε τόση θάλασσα ;
Τί μπλε τα μάτια σου
Τί μεθυσμένα τα δικά μου

Λιώσε την αδυναμία μου, πάτα την κάτω
Τί κόκκινο το κρασί
Τί φαρμάκι
Άλλη μια φορά
Άλλη μια φορά
Κοίταξε τις φλέβες μου
Τί μπλε και κόκκινο
Να πάρει!
Τί αρμονία το δηλητήριο
Τί ηδονή

Κι άλλη μια φορά
Μηδενίζω πάλι.
Τί χρυσαφένια η στάχτη σου,
τα μαλλιά σου.
Τί αφελής που είμαι
Τί αδίστακτος ο ενεστώτας,
τί απρόσιτος ο μέλλοντας.

Κάνω να φύγω,
Τί άχρηστα τα πόδια μου
Τί κόκκινα τα μαλλιά μου
Όλο κρασί
οι σκέψεις μου,
Όλο εσύ.
 
Κάνεις τόσο σαματά σαν φεύγεις
Καβαλάς τον εγωισμό σου και χάνεσαι στο κίτρινο φως
Τί ψύχρα απόψε,
Τί τρύπια η αγκαλιά σου.

αΘηνά.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Μessα

άκου αυτό

Βρίσκω μέσα μου φθινόπωρα.
Σκόρπια από 'δω κι από κει,
ρούχα πεταμένα στο πάτωμα.

Παίζει κι αυτό το κομμάτι· 
δεν μ' αφήνει να σκεφτώ τίποτα, πέρα από 'σένα.
Τα χείλη σου.

Χθες, νομίζω πέθανα στο μπάνιο.
Ηλεκτροπληξία. Άφησα ανοιχτό το θερμοσίφωνο.
Η τελευταία σκέψη μου, ήταν τ' όνομά σου.

Συμμάζεψε λίγο, σε παρακαλώ.
Tώρα που πέθανα, δεν την μπορώ την ακαταστασία.

αΘηνά.


Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2014

Crosswords

♫ Dance Of  Lilies - Alexander Embert

Είναι που θέλω να μάθω για σένα όσο περισσότερα μπορώ
κι είσαι κι εσύ που δεν ρωτάς ποτέ
που δεν θες να μάθεις τίποτα για μένα
Τί μουσική ακούω τα βράδια
Πώς πίνω τον καφέ μου
Αν τρώω πρωινό
Είναι κι αυτές οι μονολεκτικές απαντήσεις,
που δεν το θέλω-
μα με κουράζουν.
Κι ύστερα, νυστάζεις γρήγορα
Αυτό.
Με τρομοκρατεί όταν νυστάζεις.
Φοβάμαι όσα θα δεις στον ύπνο σου
Κι έπειτα δεν ξέρω ούτε πως πίνεις τον καφέ σου
Δεν μπορείς ν' απαντήσεις μ' ένα ναι σ' αυτό, σωστά ;

Θυμίζεις ταξίδι.
Απ' αυτά τα μακρινά,
ξέρεις, κρύος καραβίσιος καφές, ολονυχτία.
Στραπατσάρεται ο σβέρκος στην πολυθρόνα
Κι είσαι σταυρόλεξο στο χέρι,
απ' αυτά που δεν μπόρεσα ποτέ μου
να λύσω
Σκανδιναβικό.
Έξι μήνες σούρουπο,
Δεν σου παίρνω λέξη.
Μυστήριο σέλας, βορεινό.

Σε κάποια άλλη χώρα είναι πρωί.
Μεσημέρι...
Μα όχι εδώ,
εδώ μόνο σούρουπο.
Δεν νυχτώνει.
Δεν ξημερώνει.
Εδώ δεν ξεμουδιάζει το λυκόφως
Δεν ανασταίνεται η νύχτα
ούτε δακρύζουν οι βροχές που κουβαλάει
Εδώ, μόνο στατικές αναμονές
και μονόπρακτες σιωπές.

[Ελλείψει σιγουριάς... Γράμματα έντεκα.
Κενά αμέτρητα.]

αΘηνά.





Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2014

.

If you go away - Emiliana Torini

[Να νιώθω την ανάσα σου στο λαιμό μου και να 'σαι το πρώτο πράγμα που θα αισθάνομαι καθώς θα ξυπνάω, το πρώτο πράγμα που θ' αντικρίζω μόλις ανοίγω τα θολά μου μάτια και να σκαλώνω όταν αντικρίζω την ομορφιά σου και να σκαλώνω όταν σκέφτομαι πως σκέφτεσαι κάτι άλλο απ' αυτό που λες και να εκνευρίζεσαι όταν σ' αμφισβητώ και να εκνευρίζεσαι όταν δεν σε πιστεύω. Και να σ' ακούω να μιλάς, να ενθουσιάζομαι όταν χαίρεσαι, ν' αναστατώνομαι όταν μ' αγγίζεις, κι όταν είσαι δίπλα μου να σκέφτομαι συνεχώς πόσο ταιριάζεις εκεί και πως δε θα μπορούσες να ήσουν κάπου αλλού και να συγκλονίζομαι όταν τραγουδάς, και να θέλω να τραγουδάς μόνο για μένα και να σκέφτομαι πόσο εγωιστικό είναι αυτό και να εξιτάρομαι όταν χαϊδεύεις το χέρι μου και δαγκώνεις το λαιμό μου κι ας πονάω καμιά φορά και να κρυώνω μακριά σου και να ζεσταίνομαι δίπλα σου και να βλέπω τον κόσμο μέσα στα μάτια σου, ίδιο και διαφορετικό, και ν' απαντάς σ' όλες μου τις απορίες και ταυτόχρονα να τις αφήνεις όλες μετέωρες. Και να θέλω να περπατήσω μαζί σου κάθε εκατοστό αυτής της πόλης, να σε φιλήσω σε κάθε γωνιά της, χωρίς να με νοιάζει κανένας και τίποτα, κάθε δευτερόλεπτο της κάθε μέρας, κι αυτό που μόλις σκέφτηκα να μου φαίνεται λίγο, και ξαφνικά να θέλω να γυρίσω μαζί σου ολόκληρο τον κόσμο, και να παιδεύομαι όταν είσαι μακριά, να μην μπορώ να κλείσω μάτι, να ξενυχτάω στις στιγμές μας, να επαναλαμβάνω τις μουσικές που είσαι εσύ στο κεφάλι μου, να στριφογυρίζω ψηλαφώντας τα σεντόνια για να νιώσω το σώμα σου, και να σε βλέπω στον ύπνο μου και να ξυπνάω χωρίς να ξέρω τί είναι αλήθεια και τί ψέμα και να μου λείπεις όταν είσαι δίπλα μου και να μου λείπεις απέραντα όταν δεν είσαι και να βρίζω τον εαυτό μου για όλ' αυτά που θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς και να φοβάμαι για το μέλλον, μα να μην μπορώ, έστω και για ένα ασήμαντο λεπτό, να το σκεφτώ με την απουσία σου.]

αΘηνά.



Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2014

Vuelvo al amor (Ode to Suzanne)

Vuelvo al Sur

I'm coming right back.
Scatter all my ash
at the deception's routes.
When the moon goes full,
and when the jasmines blooms
I will return again.

The nights will dawn at once
from their greedy faults
the dawn will stained dusks.
I'm coming back to you
at olive trees' scents
the only thing that stands.

I'm coming back to Love
After crossing Hades's Lethe
I will run the world,
I am gonna fall
like a shooting star,
on your starry back.

I'll drop my useless corpse
into the lake of lust
for thirty days and nights
until your soul stirred up
from the infernal antre
under Hypno's command

Henceforth, my eternal love
I'll dress you all in white,
put you the crown of rust
Offer you my whole life
the only thing you must
give me your shiny smile.

αΘηνά.



Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2014

Ερωτικό Ι

Nick Cave & The Bad Seeds - Into My Arms

Σε περίμενα κι ο χειμώνας
άργησε να 'ρθει.
Σε περίμενα κι ο Νοέμβρης
ήρθε γρήγορα.

Έκλεισα τα μάτια
να κρατήσω κάθε στιγμή σου
στο κεφάλι μου.
Άνοιξα διάπλατα τα χέρια
να αγγίξω κάθε σου κύτταρο.
Έπλεξα στην αγκαλιά σου
κάθε μου ελπίδα.
Κάθε μου στεναγμός,
κάθε ανάσα μου,
σκίρτησαν να ανταμώσουν
το φως της ύπαρξης σου.
(Το  φως απ' το σκοτάδι σου,
σμιλεύει τις αισθήσεις μου
σ' ένα απύθμενο χορό.)

Πεινάω ακόμη τα χέρια σου.
Ακόμη λαχταρώ
την ύστατη στιγμή σου.
Διψάω ακόμη την ανάσα σου.
Η προσμονή σου, μ' άφησε
τη γλύκα της πρόωρης ανάγκης,
αυτής που υπήρξε μέσα μου
πριν να υπάρξει η σάρκα,
προτού να μετουσιωθεί
η ύλη μου.
Αίμα, νερό, φιλί.
Είμαι.

Αναπνέω κάθε βλέμμα.
Ξέχασες εδώ κάτι ματιές.
Καίνε ακόμα.
Έχεις μαζί σου κάτι νότες,
κάτι παραμορφωμένες,
άυλες, χορευτικές κινήσεις,
κάτι εκστατικά βήματα στις τσέπες σου.
Άφησες εδώ κάτι ποτήρια γεμάτα
ανάγκη,
γέμισες τις χούφτες σου,
κάθε κόκκος δισταγμού
σκόρπισε στο αστραφτερό
πέρασμά σου.

Μια ζάλη μέθυσε το φόβο μου,
ξελόγιασε τις άμυνες μου,
αιθυλικός μύστης του Έρωτα,
σφράγισες κάθε πύλη
για τα εγκόσμια.
Δεν μου απέμεινε
μήτε μια σκέψη,
δίχως Εσύ.
Μήτε ένας λόγος,
να μην του ρίχνεις την σκιά σου
σαν κουρσεύεις τη σκέψη μου.

Λάφυρό σου η σκέψη μου, πνοή μου
Χάρισμα σου η μοναδική
εντύπωση που πρόφτασα.
Τί είπες ;
Νύχτωσε ;
Όχι.
Δεν νυχτώνει πια.
Δεν ανατέλλει
ο ήλιος,
αφού άλλαξε κέντρο το σύμπαν.
Δεν του πρέπει πια αλάτι.
Δεν ξεδιψάει πια το νερό
τα τραχιά μου χείλη.

Δάνεισε μου ένα ηλιοβασίλεμα
απ' το παράθυρό σου,
Μια άπιαστη των ματιών σου στιγμή,
από κείνες που ξέμειναν
στην άκρη των βλεφάρων σου,
μια τρίχα απ' τα μαλλιά σου,
απ' αυτές που πέφτουν στο χαλί
κι ύστερα ξεκινούν
το αέναο ταξίδι τους στον άνεμο.

Σε ποιόν θεό να πιστεύεις τώρα ;
Τί χρώμα αναζητάει το βλέμμα σου ;
Ξέρω πως είδαμε μαζί μυριάδες χρώματα,
Περάσαμε στην άτεγκτη διάσταση,
την ανέξοδη,
οι τοίχοι της είναι καθρέφτινοι
και κοστίζει
μοναχά πολύτιμες στιγμές
αγγίγματα, χάδια,
φιλήματα.

Ένα βλέφαρο που πέφτει στο έδαφος,
μια ματιά που αγοράζει τη λήθη,
τρία τέταρτα απ' το γυαλί που σπάει,
που ρεμβάζει στην απλότητα του ήχου
του θραύσματος.
Στη στιγμή που κρύβεις τα μάτια
στις παλάμες σου
Ω! τα μάτια κι οι παλάμες σου,
Δεν έκαμα ποτέ μου ταξίδια πιο αγαπημένα
απ' αυτά.
Δεν σκαρφίστηκα ποτέ μου
ιστορίες καλύτερες
απ' το άρωμα π' αναδύουν τα μαλλιά σου.

Πώς περνάνε οι ώρες σου τώρα
που είσαι στην άκρη του κόσμου ;
Ποιά εγωιστική άκρια είν' αυτή
που δεν σ' αρνιέται,
που δεν σε σπρώχνει πίσω
στην γη της υπόσχεσης,
του νόστου ;
Πόση πλεονεξία χωράει,
η μικρή σου κάμαρα ;
Πόση Ανάγκη χωράει η δική μου ;

αΘηνά.


Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Εκκρεμές χειμέριου εθισμού

Tom Waits - Little Drop of  Poison

Μικρές ρωγμές στα στήθια της λήθης
Τ' απόγευμα μάτωσε πίσω απ' την Ακρόπολη
Κι ένα φως πανάρχαιο κουρνιάζει στους ξεφτισμένους τοίχους
Μια βόλτα στο κέντρο,
Χυμάνε τα μαλλιά στους ώμους σου.
Δυό άστρα πεθαίνουν στα μάτια σου.
Κοιτάς, κι η ματιά σου μιλά-
μια θλίψη προαιώνια,
Σαν ελιά, σαν μαίανδρος.
Απορροφάς όλο το φως,
Αντανάκλαση ερέβους.
Ένα φάσμα απόκοσμο.

Δυο μέρες πριν γεννηθείς,
Σε συνάντησα.
Τυχαία.
Σ' ένα cafe λευκό, στην Αιόλου.
Με κοίταξες μ' όλο το φως και το σκοτάδι σου.
Δεν μου μίλησες.
Πλήρης πλανητική μετατόπιση γύρω απ' το χάρτη σου.

Συναντιόμαστε συχνά τελευταία...
Λες και μένουμε στην ίδια γειτονιά.
Σαν να συχνάζουμε στα ίδια μέρη.
Συναντιόμαστε.
Εσύ δεν μιλάς.
Εγώ δεν τολμάω.
Πού λόγια μέσα στην φωσφορική έκλειψη του λευκού σου,
Μέσα στην πηχτή δίνη των ματιών σου.
Αρκούμαι να σε κοιτάζω για λίγο-
Μέχρι να χαθείς σε μια ανελέητη στροφή του παρακάτω δρόμου
Στ' αμείλικτο βάθος τ' αχανούς ορίζοντα
Στην μονόπρακτη φαιδρότητα απ' την άχλη της αυλαίας που σε κυκλώνει.
Στις στάχτες της ανεπανόρθωτης ερημιάς σου.

Υπνωτισμένη απ' τη χάρη σου
Ακολουθώ και το τελευταίο χάδι της νύχτας στα μαλλιά σου.
Απούσα κι ολόφωτα σκοτεινή-
Περιμένεις μέσ' απ' το illustration χαρτί
Σελίδα 216.
Καθισμένη σε μια μπάρα στην οδό Κολοκοτρώνη
Τόσο οικεία και τόσο μακρινή...

υ.γ.  Σε "συνάντησα" κάπου τυχαία:
«Σὲ κοίταζα μ᾿ ὅλο τὸ φῶς καὶ τὸ σκοτάδι ποὺ ἔχω» | Θερινό Ηλιοστάσι, Γ. Σεφέρης

αΘηνά.