Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Τέλος εποχής

Πώς χώρεσαν όλα σε μιαν άνοιξη; 

Κι εκεί που ήταν συνήθως τα καλοκαίρια μου κτητικά.
Μια στιγμή, κοίταζες πέρα το μπλε, χρυσοδάχτυλο ορίζοντα,

Ύστερα γύρναγες το βλέμμα-
κι έβλεπες το στρώμα σου να πλέει στα βαθιά.

Κάθε σου απλωτή και πιο μακριά.
Κάθε σου απλωτή και πιο ανώφελη.
Αυτή η ήρεμη παλινδρομική κίνηση απ' το κύμα,
Αυτό το καλοκαιρινό μελτέμι,
θα στα 'παιρνε όλα μακριά.
Τελικά.

Το 'ξερες πως θα συμβεί.
Μια στιγμή ν' αφεθείς στην ευτυχία,
Αρκεί.

Τέλος του Μάη τώρα.
Νιώθω σα συμπιεσμένη ρόδα.
Τρέχω και γυρίζω.
Νομίζω θα σκάσω από στιγμή σε στιγμή
Κι όλο αναρωτιέμαι :
Πώς χώρεσαν όλ' αυτά σε μιαν άνοιξη;

Χώρεσαν κι οι μεταμφιεσμένοι χειμώνες
Κάτι νύχτες ολόγιομες,
και 'κείνα τ' αναλφάβητα βράδια.
Χώρεσαν και τα κρουστά σου πόδια
και της κιθάρας οι σπασμένες χορδές.

Χώρεσαν κι οι μοναχικές καταιγίδες
κι οι νηνεμίες πριν τις συμφορές
κι όλα τα γιατί και τα σε θέλω 
πρόφτασαν να χαράξουν, να ναυαγήσουν
και ν' αναγεννηθούν σ' άλλη στεριά.

Χώρεσαν και τα λιωμέν' απογεύματα,
μουσκεμένα παγκάκια ερωτικά,
νυχτικιές μελωδίες, συναντήσεις απρόσκλητες
ταξίδια μ' ανεμοδαρμένα μαλλιά,
τσιγάρα, τσιγάρα, τσιγάρα.

Και 'κει που ήταν η άνοιξη μου, συνήθως μονότονη
Στιγμές συνηθισμένες σ' ακολουθία τακτική

Μια στιγμή γύρισες το βλέμμα-
Στου ήλιου το μαξιλάρι λίγο πιο δεξιά.

Κάθε βήμα σου και πιο κοντά.
Κάθε βήμα σου, βαμμένο την αίγλη του έρωτα.
Αυτό το τράνταγμα στην κίνηση της ρόδας
Αυτό τ' αγέρι που φτερουγίζει στο πρόσωπο
Ήρθε, και τα 'φερε όλα.
Τελικά.

Τέλος του Μάη τώρα.
Νιώθω σαν μεθυσμένη χώρα.
Χορεύω και φωνάζω.
Νομίζω θα σκάσω από στιγμή σε στιγμή.
Κι όλο αναρωτιέμαι :
Πώς χώρεσαν όλ' αυτά σε μιαν άνοιξη;

αΘηνά.


Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Ηχογραφία

Άκου αυτό : Come Away Melinda - Uriah Heep

Τις πρώιμες καλοκαιρινές βραδιές
που το φεγγάρι ανάβει τα τσιγάρα μου,
ενώ ακόμη αναρωτιέμαι που πάνε τα γέλια σαν ηχούν
και χάνονται.
Ή τί βλέπουν άραγε τα μάτια σου.
Κι αν είναι τα φεγγάρια παντού τα ίδια,
όπως κι κάφτρες των τσιγάρων
που θυσιάζονται στην απραξία.
Κι αν είναι το βουητό, απ' τ' αυτοκίνητα δίχως προορισμό,
ίδιο παντού.
Ίδιες παντού κι οι μοναξιές.

Το φως σου διαθλάται πίσω μακριά,
πέρα απ' τις κεραίες  και τους ορίζοντες.
Λιγοστεύει και σιγοτραγουδάει τις μελωδίες που μου 'μαθες.
Κι ό,τι θέλω, είναι να τραβήξω μια φωτογραφία σου.
Μια φωτογραφία.
Και να 'σαι όπως σε ξέρω εγώ.
"Να μείνεις στα μάτια μου σαν άδειο τοπίο

Τί κι αν εμείς οι δύο δεν θα περπατήσουμε μαζί
κανένα μεσημέρι,
Αν θα μιλάμε σαν να μην συναντηθήκαμε ποτέ
Αν πρέπει να σε βλέπω μόνο όταν οι αυλαίες πέφτουν
Κι όταν σκοτεινιάζουν τα κόκκινα βελούδα στα καθίσματα
Ν' ακούγιεται μονάχα το γέλιο της σιγής,
ή το τραγούδι της Μελίντα,
μέσα από την παλιά χαλασμένη σου κασέτα.

Κάτι τέτοια καλοκαιρινά βράδια,
σε βλέπω να περνάς με το ποδήλατό σου,
μικρό, με κοκκινισμένα εκστατικά μάγουλα.
Σφυρηλατείς μουσικές.
Απ' τον ήχο που κάνει το μέταλλο καθώς χτυπά στ' αμόνι,
ή αυτόν της αναμονής μιας απόπειρας απόδρασης
που δεν έρχεται ποτέ.
Ακούω τον ήχο απ' το αίμα στις φλέβες σου,
όταν το μυαλό σου ξεφεύγει.
Κι αυτόν που κάνει το τσιγάρο σου
όταν αποχωρίζεται τα δυό σου χείλη.

Διαστέλλονται οι ήχοι σου στο κεφάλι μου.
Γίνονται συναυλία μυστική.
Στην σκηνή παίζεις μονάχα εσύ.
Με τα φώτα σβηστά και τα καθίσματα άδεια.
Παίζεις μονάχα για μένα.
Δεν με νοιάζει που δεν υπάρχεις πουθενά τα μεσημέρια.
Αφού ακούω το χρώμα της φωνής σου
και φαντάζομαι την παραμικρή σου μετατόπιση

| Συμβαίνει καμιά φορά,
Nα βλέπω τη σκιά να χαράζει στα μάτια σου.

Με βλέπει κι αυτή
Αναζωπυρώνει τ' απλανές μου αστέρι.
Διαβάζει τα λάθη μου,
Τα συμμερίζεται, τα χαϊδεύει.
Τους στρώνει στοργικά να ξαποστάσουν
Μ' ακούει με τις ώρες...
Μου δείχνει τον κόσμο μέσα απ' το βλέμμα σου
Κι ας είναι πέρα απ' τον ήλιο -
κοιμόμαστε και ξυπνάμε αγκαλιά.

Συμβαίνει καμιά φορά,
κι είναι απ' αυτά που ποτέ σου δεν ξεχνάς.

αΘηνά.




Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Πόσο

-Πες μου πως σου έλειψα
Πες μου
Πόσο
-Λύσε τα μαύρα, στιλπνά μαλλιά σου 
Ένα κομμάτι δέρμα στο πλάι του λαιμού σου 
πάλλεται ρυθμικά στην ηχώ της αγάπης 
Με φωνάζει 
[Φίλα με δάγκωσέ με φάε με χάιδεψέ με.]
-Πες μου πόσο 
Πόσο 
-Ούτε συγγνώμη, ούτ' ευχαριστώ 
Δεν τα χρειάζεσαι.
Δεν υπακούς στις λέξεις.
Τις ορίζεις απ' την αρχή.
[Νιώσε με χτύπα με αγκάλιασέ με διώξε με φίλησέ με.]
-Μην μ' αφήνεις σημάδια. 
Μ' αφήνεις. 
Σημάδια.
-Θα γράψω τ' όνομά σου σ' όλα τα πεζοδρόμια.
Θα το βλέπουν όσοι περπατούν σκυφτοί.
Θα σ' αγαπούν όλοι.
Θα σε ζηλεύουν όλοι.
[Ζήλεψέ με διώξε με ζήλεψέ με κράτα με.] 
Ανήκεις άραγε σε κάποιον ; 
Άργησα. 
Ήρθες νωρίς. 
Πρέπει να φύγεις. 
Μεί...
(Ξέχνα το.)
Βλέπεις εκείνο τ' αστέρι που μοιάζει με φάρο ; 
Τόσο. 
Θυμάσαι τη φωτογραφία μας που ξέχασες ; 
(Όλοι οι ήχοι που μου χάρισες παίζουν ταυτόχρονα στο κεφάλι μου.)
Τόσο.
Το κορίτσι με το κόκκινο μαντήλι στο μέτωπο ;
Το φλογισμένα της βλέμμα ;
Τόσο.
Ζωγράφου, Πατήσια. 
Μεταξουργείο, Παγκράτι. 
[Μην ξεχάσεις τις εφημερίδες μου.]
-Μην με ξεχάσεις.
Μείνε. 
Για λίγο. 
Εδώ θα είμαι.
Δεν έχω πού να πάω.
-Παφ.
Η ακοή μου βουβάθηκε. 
Μιλάς με τη σιωπή μου.  
Η ανάσα μου στάθηκε. 
Είναι η ψυχή μου που παγώνει το σβέρκο σου.
-Φίλα με. Αγκάλιασέ με.
Τα παιδιά ψιθυρίζουν τις ώρες που λείπεις.
Φιλάνε τις πληγές απ' τα χάδια που ξέχασες.
Οι αγκαλιές σου ξεπαγιάζουν στο μπαλκόνι μου.
-Βλέπεις ; Πέρα απ' τις κεραίες, τους ηλιακούς θερμοσίφωνες...
Είμαι στα δεξιά του ήλιου.
(Σημάδια στο κράσπεδο, το μυαλό και το τραπέζι μου.)
-Τ' άρωμά σου στο μαξιλάρι μου. 
Τ' άρωμά σου στην μνήμη μου. 
Η μνήμη μου διαγράφηκε. 
Είναι τα μάτια μου που θυμούνται. 
Τόσο. 
Μακριά. 
Κοντά. 
Τόσο.
Όσο ο αέρας της απουσίας σου με χτυπάει στο πρόσωπο.

αΘηνά.