Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Συνωνυμία


Χαϊδεύω την απουσία σου.
Να σωπάσεις.
Να κοπάσεις.
Βγάζω τα υποθετικά ακουστικά σου,
Τις ασημένιες ωτοασπίδες σου.
Άκου, χόρτασε.
Πότισε την μνήμη σου
Πώς θες ν' ανθίσει ;

Ένα επίμονο σύριγμα,
συνεχόμενη τραγωδία
δίχως κάθαρση,
δίχως λύση.
Μόνο νερό που επιστρέφει.
Μόνο φαύλοι κύκλοι ακούραστοι.
Φαύλοι κύκλοι που στάζουν απληστία.
Ύβρεις αδιάκοπες.

Πού είσαι απόψε ;
Χορεύεις κάπου.
Κοιμάσαι κάπου.
Λέξεις, που μουσκεύουν ως το κόκκαλο.
Αμέτρητες υδάτινες κουρτίνες ως εσένα.
Αν ήμουν γάτα θα τις σκαρφάλωνα,
ώσπου να σε φτάσω.
Αν ήμουν γάτα θα φοβόμουν το νερό.
Θα 'χα κρυφτεί κάτω απ' το υπόστεγο
της άτης,
γράφει με θολά σκουριασμένα γράμματα:
Όσα δεν θα κάνεις ποτέ.

Σε πλησιάζω όταν βρέχει.
Ο στατικός ηλεκτρισμός θα φταίει.
Κατηγορώ τις εκκενώσεις.
Και τη βροχή.
Πιο απτή απ' το τίποτα.
Λιγότερο ανύπαρκτη απ' τον αέρα.
Πιο σκληρή.
Ποτέ μην βασίζεσαι στη βροχή. 
Πώς να την πιάσεις ;

Κι είναι και κείνο...
Μοιάζει με την ευτυχία
Πέφτει στο  πρόσωπό σου σε στάλες.
Κι ειν' αυτό.
Τί ψάχνεις άλλο ;
Έτσι τη γεύεσαι.
Σταγόνες.
Κι εκεί που υποφέρεις από λειψυδρία,
Ευτυχία. Βροχή. Συνωνυμία. 
Πόσο κρατάει μια μπόρα ξαφνική ;
Δεν ξέρω εκεί στα μέρη σου που όλο βρέχει...
Εδώ λίγες στιγμές, λίγες ώρες,
σαν όνειρο,
σαν τιμωρία.
Ξυπνάς το πρωί κι έχει στεγνώσει ο κόσμος,
το κράσπεδο,
το μάγουλο,
το μαξιλάρι.
Τίποτα δε μαρτυρά πως πέρασε τη νύχτα της,
ξεκάλτσωτη, στη γειτονιά σου.

Μονάχα η άνοιξη.
Κάνε λιγάκι υπομονή.

αΘηνά.