Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Δευτέρα 7.01.2013, Αθήνα

Blue Skies - Lady and Bird 

Κάθομαι στο κρεβάτι και κοιτάζω την πορτοκαλί μου βαλίτσα κλειστή στο πάτωμα.
Απ' το ανοιχτό παράθυρο μπαίνει η πρωινή παγωνιά, μαζί με το θόρυβο απ' το πριόνι που κλαδεύει τα δέντρα του δρόμου.
Επέστρεψα σπίτι, μια τσουχτερή, μα όμορφη μέρα.
Ξύπνησα την στιγμή ακριβώς που γλυκοχάραζε κι είδα το πρώτο φως της αυγής μέσα απ' τα θαλασσόβρεχτα παράθυρα του Blue Star 2.
Ο ορίζοντας είχε βαφτεί μ' ένα σχεδόν φωσφοριζέ πορτοκαλί. Γύρω του απλώνονταν μωβ και ροζ ανταύγειες.  Σε λίγο ξεπρόβαλλε κι ένας ήλιος με δόντια που περονιάζει τα δάχτυλα και σου παγώνει τη μύτη.
Ανοιγόκλεισα τα μάτια για ν' απαθανατίσω τη στιγμή στο κεφάλι μου.
Απ' την άλλη πλευρά διαγραφόταν τώρα καθαρά η Αθήνα. Η Αθήνα μου. Σκονισμένα λευκή και τσιμεντένια. Στο βάθος χιονισμένη, φαινόταν η Πάρνηθα.

Σκέφτομαι αν θα ΄ταν καλύτερα να κλείσω το παράθυρο. Τα πόδια μου έχουν ξυλιάσει, όμως κατά κάποιο τρόπο απολαμβάνω την παγωμένη ανάσα της πρώτης μέρας μου, γι' αυτή τη χρονιά, στην Αθήνα.

Ο ταξιτζής φόρτωσε με κόπο τις υπέρβαρες βαλίτσες μας στο ταξί και ξεκινήσε για το σπίτι. Το σπίτι μου.
Μέσ' απ' το παράθυρο του κίτρινου ταξί, κοιτούσα, με κουρασμένα απ' το πολύωρο ταξίδι μάτια, την Αθήνα του 2013 - πιά.
Ο ουρανός είναι καταγάλανος και τα σύννεφα έχουν ένα ακανόνιστο σχήμα, σαν να 'χει σβήσει κάποιος τον ουρανό με γομολάστιχα. Κάποια άλλα μοιάζουν φιλντισένια έτσι όπως ιριδίζουν στο φως του παγωμένου ήλιου.
Να, η Αθήνα του 2013 σκέφτομαι.
Ο ταξιτζής μιλά για τις κόρες του. Η μεγάλη του κόρη, καθηγήτρια αγγλικών - ευτυχώς έχει ακόμη δουλειά - αναγκάζεται όμως να δουλεύει σε δύο φροντιστήρια. Ζήτησε μαζί με τις λιγοστές συναδέλφους της (οι υπόλοιπες απολύθηκαν ήδη, κι αύριο ποιός ξέρει ; Ίσως να 'ρθει κι η σειρά της.) να τους κάνουν μείωση στο μισθό, για να μην μείνει άνεργη η άλλη συνάδελφός τους, η Άννα.
"Αυτά τα καθίκια στη βουλή, της έκοψαν το επίδομα ανεργίας για το καλοκαίρι" που δεν εργάζεται, λόγω ενός νέου νόμου που προβλέπει πως η 8μηνη εργασία δεν δικαιούται επίδομα ανεργίας. Ένας θεός ξέρει πως θα τα βγάλει πέρα το καλοκαίρι η μεγάλη κόρη του ταξιτζή. Η μικρή του κόρη, η Ελευθερία, παίρνει μόνο 264 ευρώ μισθό, ενώ εργάζεται ως λογίστρια σε 6ωρη απασχόληση. Τοσο πληρώνεται το πτυχίο οικονομικών από την Πάντειο  και το μεταπτυχιακό της, στην Αθήνα του 2013. Του ταξιτζή κοντεύει να του 'ρθει νταμπλάς.
Προσπαθώ να μην πανικοβληθώ για το μέλλον μου. Το μέλλον το δικό μου, της Άννας και της Ελευθερίας.
Ο ταξιτζής συνεχίζει "Γκρίνιαζα σε μια κυρία τις προάλλες πως η κόρη μου δουλεύει για 264 ευρώ. Με είχε και για τυχερό που τουλάχιστον δούλευε η κόρη μου. Ο δικός της γιος είναι άνεργος. Τόσο έχουν εξευτελίσει το επίπεδο της ζωής μας." Μπορώ να πω πως έχει άδικο ο ταξιτζής μας; Φυσικά και όχι!
Κοντεύει να μου 'ρθει εμένα νταμπλάς τώρα... Όχι πως δεν τα ξέρω...στην ίδια χώρα ζούμε όλοι... Μα έτσι όπως μ' έπιασε απ' τα μούτρα ο ταξιτζής, μόλις πάτησα σε αθηναϊκό έδαφος, μου 'ρθε κάπως απότομα...
Προσπαθώ να ξεχαστώ κοιτώντας τα φιλντισένια σύννεφα καθώς συνεχίζουμε προς τις στύλες του Ολυμπίου Διός.
Στο βάθος αγέρωχη στέκει η Ακρόπολη.
Είναι όμορφη η Αθήνα συλλογίζομαι.
Είναι όμορφη η ζωή.
Καταφέρνω κάπως να ρυθμίσω την ανάσα μου.
Θα τα καταφέρουμε.
Κι εγώ κι η Άννα κι η Ελευθερία.
Όλο και κάπως θα τα καταφέρουμε, καλή θέληση και όρεξη να υπάρχει και θα τα καταφέρουμε.

Μπήκα σπίτι. Ήρθε και η ΔΕΗ...
Θα τα καταφέρουμε.

Καλη σας μέρα απ' την τσουχτερή Αθήνα.

υ.γ. Χρόνια πολλά στους Γιάννηδες, τις Ιωάννες και τα λοιπά παρελκόμενα

αΘηνά.