Παρασκευή 2 Μαρτίου 2012

Διαδρομές

Είσαι η μόνη διαδρομή που κάνω
Μονότονα ψίχουλα μου δείχνουν το δρόμο
Σηκώνω αλλόκοτα το χέρι μου
και  κρύβω τον ήλιο σου
αφού με βολεύει το σκοτάδι σου
σ' αφήνω  στη νύχτα σου
αφού σε βολεύει το σκοτάδι μου
Κι ετσι όπως στεκόμαστε
Στο φως του ηλεκτρικού λαμπτήρα
όλα μοιάζουν πιο ήρεμα
και πιο διάφανα

Μέσα τους μπορείς να δεις,
δεκάδες χιλιάδες διαδρομές
με μεγεθυντικό φακό αν κοιτάξεις,
και στερεώσεις το βλέμμα σου πάνω τους
Αν απαιτήσεις απ' τη σκόνη της συνείδησης τους
που μοιάζει με κιμωλία σχολική,
ένα σημάδι,
θα δεις να σχηματίζονται δεκάδες χιλιάδες
παιδικά όνειρα
γραμμένα ανορθόγραφα.
Δεκάδες χιλιάδες παιδικά όνειρα
που ξεχάστηκαν με τον καιρό
Παραγκωνίστηκαν γι' άλλα,
μεγαλίστικα όνειρα
υποκριτικά και ψεύτικα,
όνειρα κλόουν
 "Τί θα γίνεις παιδί μου όταν μεγαλώσεις ;"
-Γιατρός, επιστήμων, δικηγόρος, αρχιτέκτονας
-Εύγε.
Και φούσκωνε το εκάστοτε στέρνο.

Όταν θες να είσαι τυφλός, δεν βλέπεις στο φως κανενός λαμπτήρα.
Ούτε με μεγεθυντικό φακό βλέπεις.
Το φίλτρο της επιλογής σου παραμορφώνει
κάθε αντίκρυσμα σου, το κάνει λειψό
για να σου μοιάζει.
Σάμπως το εκάστοτε στέρνο δεν ξέρει
πως τ' όνειρο που φόρτωσαν σ' εκείνο
γίνεται μέρα με τη μέρα θηλιά
και το πνίγει.

Αλλά ας τ' αφήσουμε τώρα όλ' αυτά τα θλιβερά,
έλεγα πως είσαι η μόνη διαδρομή που κάνω
και πως θα σταθούμε εδώ κάτω απ' τον ειλικρινή λαμπτήρα
οι δυό μας, μόνοι.
Δεν θα μιλήσουμε.
Αυτόματα θα ξέρεις και θα ξέρω.
Δεν είναι όμορφο να ξέρουμε κι οι δυό,
χωρίς λόγια και παρανοήσεις ;
Να ξέρω το παιδικό σου όνειρο ;
Από 'κει κι έπειτα όλα θα 'ναι αλλιώς.
Γιατί θα 'χει υπάρξει αυτή η στιγμή.
Αυτή η μικρή βαρυσήμαντη στιγμή.

Μιας κι είσαι η μόνη διαδρομή που κάνω
κι έχω μάθει το δρόμο
δεν θα ταν όμορφα να πάμε κάπου οι δυό μας ;
Ένα σινεμά ;
Να καθίσουμε απέναντι στο λευκό πανί
κι αυτό ν' ανεμίσει και να δείξει
κι άλλες πολλές διαδρομές.
Διαδρομές αρχέτυπες,
λεωφορείων που τρίζουν
τρένων που σφυρίζουν
φαντασμάτων που παραδέρνουν
πάνω από σφιγμένα χείλη.
Δεν θα 'ναι όμορφα να τραγουδήσεις
μαζί με τον πιο λευκό κύκνο
που θα συναντήσουμε
κι εγώ να σου χαρίσω το πιο λουλακί μου χαμόγελο ;

Σαν να μην φτάνουν οι ώρες να κάνω τη διαδρομή μου
Σαν να μην περισσεύει ο χρόνος να 'ρθω
μέχρι την αυλή της ψυχής σου
να σύρω την αυλόπορτα
και να σιγήσει ένα κενό στ' αυτιά μας.
ενα εκκωφαντικό κενό.
Είναι που μου πήραν το παιδικό μου όνειρο ;
Παραδέρνει κάπου μαζί με το δικό σου
και δεκάδες χιλιάδες άλλα στη χώρα του Ποτέ.
Παίζει και τρέχει ευτυχισμένο,
η λήθη είν' ευτυχία-
τόσο ευτυχισμένο όσο θα μουν κι εγω, κι εσύ
αν ήμασταν τώρα μαζί τους.


Μα δε βαριέσαι...;
Εγώ έχω την διαδρομή σου,
έχω την επιλογή μου.

αΘηνά.