χίμαιρα

άκου αυτό

κάθισε κάτω πλάι μου,
είμαστε κι οι δυό μας δάση·
θα σε μάθω ξανά
πως ν' απλώνεις τα χέρια στο χώμα
πως –
να τα βυθίζεις, να τ' αφήνεις 
εκεί να ριζώσουν
με δαιδαλώδεις διακλαδώσεις
ίσα με τη χάση.
πως να σε ποτίζει η βροχή,
και να σε θρέφει ο ήλιος,
να βυζαίνεις ηλιαχτίδες
όπως σου πρέπει

κάθισε κάτω πλάι μου,
θέλω να μου πεις το ριζικό μου·
βάδισε το δάχτυλό σου στην 
παλάμη μου
χύσου εκεί στο δέλτα που 
συναντώνται οι ζωές μας
κολύμπησε μέσα μου, ρίξου 
απάνω μου καταρράκτης
garganta del diablo –
θα με μάθεις να επιπλέω
ανάμεσα στα έπιπλα
και να ίπταμαι σεληνιασμένη σε 
ύπτια στάση·

ένα βράδυ που θα 'χουν τελειώσει 
όλα αυτά
κι αφού μπολιάσουμε τις ρίζες 
των χεριών μας σ' αρχαίες πλεξούδες,
θα βουτήξουμε στην έναστρη 
επιδαύρεια νύχτα,
στις εκβολές του βουτυρένιου 
γαλαξία:
τόσο μικροί και απέραντοι,
αγάπη μου 

αΘηνά.