Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

608 Νεκροταφείο Ζωγράφου - Γαλάτσι

Οκτώ, κι ο κύριος με τον σκύλο δέκα.
Στο κόκκινο σταματούν.
Στο πράσινο ξεκινούν.
Διασχίζουν το δρόμο και χάνονται στα φώτα.
Προχωρούν.
Στο δρόμο αναμμένα ζευγάρια μάτια τρέχουν.
Βιάζονται, κορνάρουν ανεξέλεγκτα.
Πονοκέφαλος.
Έχω δεί τη Βασιλίσσης Σοφίας κι αλλιώς. 
Άδεια κι ελεύθερη.
Περπάτησα μέσα στη μέση της χωρίς φόβο και άγχος.
Αδιανόητο. Ή ανεκτίμητο.
Τώρα, αληθινά ζευγάρια μάτια στραφταλίζουν.
Προχωράν.
Ψυχάλες στο τζάμι του λεωφορείου.
Προχωρά.
Ένστολοι εγκέφαλοι -ανεγκέφαλοι- καπνίζουν και χαμογελάν.
Προχωρά.
Αφίσες στη στάση Ρηγίλλης ανεβοκατεβαίνουν υστερικά.
Καλοντυμένοι κοσμικοί στο Μουσείο Μπενάκη.
Κολωνάκι.
Πανεπιστήμιο, νυχτερινή λαΐκή αγορά.
Κοντεύω στην Ομόνοια.
Την μισώ.
Τί τραγική ειρωνεία να την λεν' ομόνοια.
Διχόνοια θα 'πρεπε να την λένε.
Μια γυναίκα τρέχει να μας προφτάσει.
Δεν πρόλαβαίνει.
Προχωράμε.
Πάμε όλοι μαζί κι όμως θα φτάσουμε χώρια.
Σ' ένα τοίχο στην Πατησίων γράφει με μαύρα επιτακτικά γράμματα :
"Όλοι στο δρόμο".
Λες και βρίσκομαστε και πουθενά αλλού εδώ στην Αθήνα.
Όλη μέρα στο δρόμο.
Σε μία βιτρίνα βλέπω μια κόκκινη εκνευριστική κουζίνα.
Σαν τη δική μας.
Κι ένα παιδί με μινιατούρα ποδήλατο.
Ελεύθερο.
Κι ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο στο πεζοδρόμιο.
Ερωτευμένο. Καθόλου ελεύθερο.
Έπειτα παντού ακρωτηριασμένες εκπτώσεις.
Παντού.
Μια γυναίκα με κινητό στο χέρι, μοιάζει με μιά παλιά μου καθηγήτρια στο Δίκαιο.
Φωκίονος Νέγρη.
Αφρικανός μετανάστης λογομαχεί με Έλληνα ρατσιστή.
"Ρατσιστή! Έχεις παράπονο από μαζί μας ;" του φωνάζει με σπασμένα ελληνικά.
Ο Έλληνας απαντά κάτι για την πατρίδα ΤΟΥ.
Ταυτόχρονα βλέπω μια αφίσα με τον Che.
Βρωντοφωνάζει ελευθερία.
Αμέσως μετά ένα καμουφλαρισμένο πορνείο,"Καφέ σνακ μπαρ ...?" γράφει η νέον ταμπέλα.
Μπάτσοι  μέσα από παράθυρο σε διαμέρισμα μεταναστών στη Δροσσοπούλου.
Αυτός ο δρόμος είναι μέρα-νύχτα γκρί.
Saloon Africa, Δροσσοπούλου 172.
Προχωράμε.
Χαμογελαστή κοπέλα μ' ένα κυκλάμινο σε γλάστρα μπαίνει στο λεωφορείο στη Βεΐκου.
Κατεβαίνει λίγο αργότερα, και το λουλούδι της χαμογελά.
Κι ύστερα αυξάνονται τα δέντρα.
Μειώνονται οι επιβάτες.
Αντιστρόφως ανάλογα ποσά, αν τα θυμάμαι καλά.
Ώσπου μένω μόνη.
Γαλάτσι-Τέρμα.
Κατεβαίνω.
Προχωρώ.
Χαμογελώ.
Σ'αγαπώ.

αΘηνά.


by athens vibe