Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Άμπωτη

Μπόρα εν αιθρία
Πού ήσουν και μούσκεψες έτσι,
ως την αγωνία ;
Λάμπεις σαν δάκρυ στον ήλιο
Στέκεις μπροστά μου ολόγιομος,
Ακόρεστη η γύμνια στο βλέμμα

Δεν ήμασταν παρά μια πίστα βήματα,
τυχαία σκορπισμένα
που αγνοούσαν πως θα ενωθούν.
Δεν ήσουν παρά μόνο ένας ακόμη άγγελος
Μέσα στην πλήρη ανυπαρξία των αγγέλων.
Σκίρτησες άνοιξη κι έγινες καλοκαίρι
Ήμουν στη λήθη κι έφερες αιώνια λιακάδα.
Σε γνώρισα στο μισοσκόταδο
και δεν έπαψες από τότε να ξημερώνεις

Μια αγκαλιά, ερωτική φυλακή
Μια πράξη χορευτική, αμαρτία άλικη
Κλαίνε τις χαμένες μέρες -
Τις νύχτες που χάσαμε χώρια ο ένας απ' τον άλλον.
Μια βόλτα ως την άκρη της θάλασσας
Ως τα παλάτια τα στητά του Ποσειδώνα,
που αιώνες τα προσκυνούν τα πέλαγα.

Μια κίνηση παλίνδρομη.
Ένα αργεντίνικο tango.
Παλίρροια τα χέρια σου,
Άμπωτη τ' άρωμά σου
Αμέτρητα βράδια κοιμόσουν πλάι μου
και μου 'λειπες,
Γιατί δεν είχα ακούσει ακόμη,
την αστρική μουσική σου

Στην παρουσία σου εκπληρώνεις
τη δίψα μου
Θα 'θελα τόσο να θυμάσαι
τις αστραπές που πλάσαμε.
Μην γίνουμε αλεξικέραυνα του θέρους.

Μπόρα εν αιθρία εσύ κι εγώ.

αΘηνά.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου