Ο χορός των Ρομά

Κίνηση αργή.

Σήκωσα το βλέμμα μου και κοίταξα έξω απ' το θολό παράθυρο,
Το λεωφορείο ήταν σταματημένο σ' ένα τεμπέλικο κόκκινο φανάρι.
Όλα γύρω έτρεχαν και τα φώτα απ' τα αυτοκίνητα λαμπύριζαν υστερικά.
Τα έβλεπα όλα σε αργή κίνηση.
Πάντα το μυαλό μου λειτουργούσε πιο αργά.
Πάντα έμενε πιο πολύ στα πράγματα.
Τα μικρά.
Τα ανείπωτα.

H μαύρη σακούλα.

Κι όταν ξεκίνησε πάλι ήταν σαν να έμεινα πίσω.
Στην Πατησίων.
Στη μέση του δρόμου.
Μα δεν έμεινα.
Στην πλατεία Κολλιάτσου μια σακούλα μαύρη κι ένα γαλάζιο κομμάτι χαρτί.
Χορεύουν παράλληλα.
Στον ίδιο ρυθμό.
Μα δεν συναντιούνται ποτέ.
Το γαλάζιο χαρτί στη μέση του δρόμου, εκτεθειμένο,
να παρασύρετε απ' το τρέκλισμα των αυτοκινήτων
και να παλεύει να ξεφύγει απ' τις τυφλές τους ρόδες.
Η μαύρη σακούλα απ' το πεζοδρόμιο.
Συνετή κι ασφαλής.
Δεν δίνει δεκάρα για ένα κομμάτι παλιόχαρτο.
Χορεύει μόνη στο δικό της ρυθμό.
Απ' το πεζοδρόμιο.

Εκείνος.-

Στεκόταν εκεί.
Κοιτούσε τον δρόμο αδιάφορα.
Περίμενε να περάσει απέναντι.
Αδύναμα δυνατός και χλωμός.
Αδιάφορος και διαφορετικός.
Σαν να 'ταν δικός μου μα ξένος.
Το άβουλο λεωφορείο τον προσπέρασε,
έτσι απλά.
Αναίμακτα.
Μόνο μέσα μου θα τρέχει αίμα.
Πάλι. Για μέρες.

Εξέγερση Όχι Εξαθλίωση.

Ο Κωστής, καθισμένος.
Με σκυμμένο το κεφάλι.
Φανερά θλιμμένος,
με τα μάγουλα του ρουφισμένα
στο αποστεωμένο του λευκό πρόσωπο
φωνάζει με μαύρα λόγια :
"ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΟΧΙ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ"
και για δυό στιγμές μπερδεύομαι.
Πιο κάτω οι γαλλιδούλες του γαλλόφωνου κινηματογράφου
και μια απαγορευτική κορδέλλα που αιωρείται στο κενό
ανάμεσα στην τέχνη και τη μέθη.

Ο χορός της Ρομ.

Κι ύστερα βυθίζομαι στο χορό της Ρομ.
της μεγάλης μητέρας τσιγγάνας
και στην δική της αγλαή κορυφή.
Το μυαλό μου χορεύει τους πρωτόγονους ρυθμούς
που στην ψυχή μου προστάζει τ' όνομά μου
γεμίζει κρουστά το μικρό μου κεφάλι
Χορεύω σαν γαλάζιο χαρτί
μέχρι να ενωθούν τα σπλάχνα με το φως μου
μέχρι να γυρίσει το κεφάλι ο διπλανός μου
χορεύω σαν καινούργια ζάλη,
σαν πλάνη ξεχασμένησε κίνηση αργή
κι όλα αυτά στο μικρό-αργό μου κεφάλι.


αΘηνά.