Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Στο σκοτάδι.

Σταδιακά το μυαλό μου μετακινείται
στο σκοτάδι.
Ένα εκατοστό τη φορά.
Κι όταν πιέζεις το δέρμα μου,
ο παλμός μου ενώνεται με το δικό σου
σε μια καρδιά, ενιαία.

Μονολογώ.
Το σκοτάδι είναι λιγάκι...
παρεξηγημένο.
Κι όμως οι εχθροί του,
δεν έχουν άδικο.
Μα δεν έχουν και δίκιο.
Το σκοτάδι είναι ουδέτερο.

Κάποια στιγμή η ματιά σου συνηθίζει
να βλέπει στο σκοτάδι.
Ακούγιεται απαισιόδοξο.
Δεν είναι.
Θα ήταν...
Αν δεν συνήθιζες.
Αν έβλεπες το ίδιο σκοτάδι
και μετά από μια ώρα.
Και μετά από τρείς.
Τίποτα πέρα απ' αυτό.
Το ίδιο ζοφερό σκοτάδι.

Αλλά το σκοτάδι από μόνο του,
Είναι ουδέτερο.
Απλά αλλάζει μορφές,
σύμφωνα με τους φόβους.
Γιατί οι φόβοι ξυπνούν στο σκοτάδι.
Κι αυτό γίνεται ό,τι φοβάσαι.

Αν πάψεις να φοβάσαι.
Θα πάψει να σε φοβίζει.
Το σκοτάδι θα μείνει απλά αυτό.
Σκοτάδι.
Που σημαίνει παντελή έλλειψη φωτός.
Και τίποτε άλλο.

Τελευταία εξασκούμαι κι εγώ.
Όταν γιγάντιες αράχνες γίνεται
το σκοτάδι γύρω μου.
Και μου κόβει την ανάσα.
Ή όταν γίνεται αποτυχία.
Ή απώλεια.
Μα πιο πολύ όταν γίνεται μοναξιά.

Μα στο σκοτάδι,
ένα πρέπει να θυμάσαι.
Επειδή δεν βλέπεις τίποτα,
δεν σημαίνει πως τίποτα δεν είναι εκεί.
-Όχι μην τρομάζεις.-
Και στο σκοτάδι υπάρχει ελπίδα.
Πάντα υπάρχει ελπίδα για φώς.

αΘηνά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου