Ιδρώτας, δάκρυ, θάλασσα

Και ξαφνικά ένας κόσμος ανοίγεται μπροστά μου.
Ενας κόσμος από υλικά ανείπωτα.
Και ξαφνικά, δεν ξέρω αν θέλω να παράσω το κατώφλι του.
Αν θέλω να γευτώ τους καρπούς που μου τάζει.
Αν θέλω να μείνω στη γνώριμη μιζέρια μου.
Κι ύστερα πάλι εσύ.
Μ' αεροπλάνα και βαπόρια στα όνειρά μου.
Κι ύστερα εσύ στα τηλέφωνα.
Και στον κόσμο που ανοίγεται μπροστά μου,
τόσο ξένος και τόσο οικείος μαζί.
Κι ύστερα κάπου διάβασα πως ότι γιατρεύει είναι νερό κι αλάτι.
Ιδρώτας, δάκρυ και θάλασσα.
Φοβάμαι.
Πως σε μένα γιατρεύουν.
Μα όχι παντοτινά.

____________________________________________________

[...]Φοβάμαι
πως δε θ' αντέξω την ομορφιά
Κοιμάμαι
μα έχω τα μάτια μου ανοιχτά
Θυμάμαι
τι μου 'χες πει μια νυχτιά
Πριν ονειρευτώ, να σιγουρευτώ πως θα 'χω τα βλέφαρα μου κλειστά

Δεν είναι ο κόσμος σου αυτός
είναι διαφορετικός
σου 'χα πει μια νυχτιά, θυμάμαι

Πως ότι φαίνεται είναι αλλιώς
κι ότι φτιάχνεις, ουρανός
με βροχή, με φωτιά
φοβάμαι

Βρήκα μια θάλασσα κρυφή
ήπια μια θάλασσα στυφή
μου 'κανε δώρο ένα ξερόβραχο ζωή
και εγώ σ' αυτή μια τελευταία αναπνοή[...] | Ρόδες.