Κοντομάνικο.Ποδήλατο

Αφού μπορεί η κάθε μας μέρα να 'ναι έτσι.
Χαμογελαστή κι ηλιόλουστη,
Λαμπερή και ζεστή.
Σαν αγκαλιά.
Κι αφού τα κοντομάνικα ποδήλατα,
είναι πια παντού και σφύζει η πόλη
Κι αφού τα παιδιά γελούν ακόμη
Κι ερωτεύονται αθώα.
Κι υπάρχουν φίλοι.
Να έβρισκα τους φίλους που είχα κάποτε,
και τίποτα να μην είναι ανάμεσα μας πια.
Κανένας τοίχος.
Μόνο λουλούδια και μια κόκκινη κλωστή,
δεμένη στον καρπό.
Κι η Ελένη να 'χει καιρό που έφυγε
και να κάνει ΟΝΕΙΡΑ.
Γιατί μόνο με κεφαλαία πρέπει να γράφονται
τα ΟΝΕΙΡΑ.
Κι αφού το κρασί βάφει ακόμη τα χείλη μου
και τα μεθά.
Κι αφού ο ήλιος ζεσταίνει το δέρμα μου,
κι η Αθήνα μοιάζει ομορφότερη,
Δεν μπορεί να μην υπάρχει ελπίδα.
Αρκεί να βρίσκεις χαρά σε πράγματα μικρά.
Ας ξανάβλεπα τους φίλους που έχασα,
κι ας γινόμασταν πάλι παιδιά.
Δεν με νοιάζει να μεγαλώνω.
Με νοιάζει να μην μικραίνει η ψυχή μου.
Κι εκείνο το παιδί με το ακορντεόν,
να κάνει κι αυτό ΟΝΕΙΡΑ.
Ανοιξιάτικα και φωτεινά.
Σήμερα είμαι γεμάτη. ΑΓΑΠΗ.
Απέραντη, υπέροχη αγάπη.
Κι αγαπώ και σενα και σένα και σένα.
Όποιος κι αν είσαι.
Και δεν με νοιάζει πια τί λένε,
αυτοί που απορούν με το γέλιο.
Και φοβούνται ν' αγαπήσουν.
Μονάχα τα παιδιά.
Με τα μάτια γυμνά,
σαν λίμνες κι απέραντα σαν ευχές.
Έλα. Χόρεψε.
Γέλα.

αΘηνά.