μια τέτοια νύχτα καραντίνας
κι ενώ
κοιμάσαι ήσυχα ―
δέκα λεπτά απ' το προσκεφάλι μου,
ασημώνω τη βροχή
που αγριοδέρνεται
στις ξεσκισμένες τέντες
και λυσσομανάει
τα σκουριασμένα κάγκελα,
να με ξεπλύνει·
να παρασύρει το σπέρμα μου
και να με στάξει σύγκορμη
απ' τις υδρορροές στο μπαλκόνι σου
να ποτίσει την καύλα μου
στα φθισικά πεζοδρόμια
στις υποσιτισμένες νεραντζιές
να μην μπορείς άλλο πια να κοιμηθείς,
να ησυχάσεις τα μεσημέρια,
να με μυρίζεις στους δρόμους,
να τρυπώνω απ' το νυχτερινό παράθυρο
ολονυχτία στη στύση σου·
να τη γονιμοποιήσει,
να τη βαστάς μπουμπούκι
ξέφρενο κατακόκκινο
έτοιμη να εκραγεί
παλινδρόμηση δίχως ανάσα
καύλα επάρατη
γενηθήτω το θέλημά μου
αΘηνά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου