Οιδιπόδειο σύμπλεγμα

The Klezmatics - Doyna

Έτοιμα να βρέξουν ήταν τα μάτια του σήμερα.
Τόσο αντιστάθηκαν στον υετό,
που ράγισαν οι αμφιβληστροειδείς τους χιτώνες.
Μίλησε λίγο για σμήνη φθινοπώρων.
Πάνε κι έρχονται είπε, αποδημητικά πουλιά.

Έρχεται πάντα ο καιρός που μαζεύουν τα μήλα.
Ακόμα και στους Κήπους της Εδέμ.
Εύες και διαμάντια υφασμένα
σ' ομόκεντρα κεντήματα οργάντζας,
λίγες ακόμα ψευδαισθήσεις ολομέταξης έξωσης.

Μηδενίζω σε κάθε σου άγγιγμα.
"Επαναφορά εργοστασιακών ρυθμίσεων. 
Πιέστε το πλήκτρο με τη δίεση..."
Το πλήκτρο με την ελάχιστη απόφαση.
"...Βρίσκεται κάτω απ' το εννέα."
Κάτω απ' το τετράχορδο όνομά σου,
αντίστιξη ξεθωριασμένων συνευρέσεων.

Μόνο που τώρα δεν μ' αγγίζεις πια,
Μεγάλωσα.
Κι έτσι, δες με, πολλαπλασιάζομαι.
Διαιρούμαι.
Αμοιβάδα αυθύπαρκτη.
Μια ευτελής διαιώνιση οδύνης.

Η ορμή της θάλασσας,
Ο γιος μου.
Η θύελλα της καταιγίδας,
Ο γιος μου,
Ο φθόνος, ο θυμός,
Ο γιος μου.
Η ζήλια, ο φόνος,
Ο γιος μου.

Κέρσορας π' αναβοσβήνει στ' άγραφο κεφάλι μου
Δείχνει το βελάκι στην έξοδο, πράσινο, καχεκτικό.

Κι αφότου έφυγες,
κοιμήθηκα τρεις μέρες και τρεις νύχτες.
Αόριστος, χρόνος ημιζωής.
Ξύπνησα κι είχαν χαθεί τ' αστέρια.
Είχαν αλλάξει θέση οι αστερισμοί.
Πουθενά της θάλασσας τ' αστέρι,
ούτε του Ωρίωνα το στιβαρό κορμί.
Με θολές συρμάτινες κλωστές
κρέμεται τώρα ο κόσμος απ' τα δυό σου χείλη.
Εκπυρσοκρότησε η απουσία σου,
μικρές αιμοβόρες στάσεις της σελήνης.

Άκουσα το γέλιο σου να πέφτει
απ' τον τέταρτο στο κενό.
Αυτόχειρη κοροϊδία.
Κι άκουσα τη φωνή μου να σου λέει
για τους γιους που γέννησα την νύχτα εκείνη,
και για 'κείνον τον ένα,
τον ένα που 'χω τώρα.
Εκείνον π' αποκτήθηκε.
Κι αποκτηνώθηκε.
Κι ακούω τον αντίλαλο απ' το γέλιο σου.
Γελάς.
Γκρεμίζεσαι.

[Γράφω, λέει, λάθος το πολύ.
Το γράφω πιότερο.]
Χασμωδίες ερέβους τα λόγια σου,
ανείπωτα καράβια,
λαθραίες λέξεις στ' αμπάρια.
Στήνουν χορό στο φτωχό μου, πένθιμο κεφάλι.
Πάψτε το σάλαγο.
Σκίστε τα πανιά.
Βάψτε το πιόμα μαύρο.
Το μοιρολόι παίξτε του οδυρμού.
Γιο έχασα.
Γιο έχω.

αΘηνά.

[Waldemar Strempler]