Απολογισμός

Και συνηθίζω μέσα στο σκοτάδι
ενώ βουλιάζω στην υπερβολή μου,
με ενοχλεί πολύ το φως π' ανάβεις
της ενοχής μου, της στρατηγικής μου.

Κι αφού όλοι μου λεν' ν' αλλάξω,
να κοιμηθώ μια νύχτα μες το χρώμα
Θυμάμαι πως από μικρή όταν ήμουν
παιχνίδια έπαιζα όλα από χώμα.

Τις νύχτες που μυρίζουν νύχτα,
κι εκείνες που θυμίζουν μέρα
Σαν αστραπές που σφάζουν τον αέρα
κι ένα φιλί που ψιθυρίζει ξέχνα.

Μην λες ποτέ πως κι αύριο θα είσαι
Αφού ποτέ δεν είχες πει αλήθεια
Μην έχεις εύκολο το ψέμα,
τις νύχτες που θυμίζουν μέρα.

Κι αυτό το φως που το αναβοσβήνεις,
τη μια στιγμή με εφιάλτη μοιάζει
Την άλλη την ψυχή μου βγάζει
φτερά της δίνει μήπως και πετάξει.

Δεν έχω διάθεση να πω αλήθειες,
αφού ότι ζήσαμε θυμίζει ψέμα,
Μα όταν ξεπερνώ τους δείκτες
και το τσιγάρο ξαναγίνεται ένα

Το μυαλό μου μηδενίζω
και το γεμίζω πάλι από 'σένα.
Αν έβλεπες τι άντικρίζω,
ίσως ερχόσουνα ξανά σε μένα.

Γιατί το ξέρεις πως ποτέ δεν ήρθες,
μια νυχτερίδα απ' το μυαλό να διώξεις
Μόνο άφηνες τον πύργο να στοιχειώσει
και το αδράχτι να χτυπήσει φλέβα.

αΘηνά.