Βροχή

Σαν δάκρυα πόνου, κυλούν οι στάλες της βροχής
στο τζάμι της μικρής κάμαράς μου
ταυτίζεται ο καιρός με τα υγρά συναισθήματα μου
στη σκέψη σου θέση ζητώ

Βρέχει στη σκέψη μου,νύχτα,
τα μάτια σου βλέπω θάρρω
με κοιτούν σα μαύρες σταγόνες
για μια στιγμή
και χάνονται στο βάθος του μυαλού
στην ομίχλη της βροχής
-δε βλέπω καθαρά-
πράσινα μίση με στοιχειώνουν

Η ανάσα μου αφήνει αχνό σημάδι στο τζάμι
με το δάχτυλο ζωγραφίζω καρδιά
-σ'αγαπώ-
σπάει σε χίλια κομμάτια
σβήνει σε λίγα λεπτά
σβήνει κ σε τραβά μακριά μου
σε ξένα χέρια, ξένη αγκαλιά, ξένα φιλιά
πέτρινη αγάπη από νερό
-στάζει και λιώνω κ εγώ-

Το βουϊτό του δρόμου φτάνει στ' αυτιά μου
-μ' ενοχλεί-
κόβει το μονότονο ήχο της βροχής
καθώς πέφτει στο παγωμένο σίδερο στο μπαλκόνι
-παγωμένο όπως η ψυχή σου-
-σίδερο όπως η καρδιά σου-

Ακούω προσεχτικά τη βροχή
γιατί μου θυμίζει εσένα
-όπως όλα-
Στάζει και παγώνει τούτη την εποχή
Στάζει και δίνει ελπίδα για ζωή
-όπως εσύ-
μου μιλάς και με σκοτώνεις
μ' αγγίζεις για να ξαναγεννηθώ

Τόσο κρύο τ' άγγιγμα σου
μου δίνει ζεστασιά,θαλπωρή
μια ανάκατη μυρωδιά τσάι και γιασεμί
μία ανάκατη μυρωδιά βρεγμένο χώμα και μούχλα

Μπερδεμένα λόγια
Λυγμοί
Μοιρολόγια
Ανάκατες σκέψεις
Παρακάλια
Διαθέσεις
Ανήμπορα-αδιάφορα-χάδια
Τελευταία, αδύναμα φιλιά
Η πόρτα κλέινει με κρότο
και πίσω της κρύβει σιωπή
Έφυγες ;

Ύστερα σιγή
έπειτα βροχή
Δάκρυα και βροχή.
Η βροχή μουσκεύει το χορτάρι
στάζει το δάκρυ
μουσκεύει το λευκό μαξιλάρι.

© Copyright Αθηνά Ιερομνήμων αΘηνά.

""Σήμερα λόγω καιρικών συνθηκών θυμήθηκα το πρώτο ολοκληρωμένο ποίημα που έγραψα ποτέ. Στις 19 Οκτωβρίου 2008, 7.41 π.μ., άγρυπνη. Μπορεί τώρα να έχουμε Ιούνιο, μα όταν βρέχει τα συναισθήματα δεν αναγνωρίζουν μήνες. "