Μη σε μέλει εσένα

Μη σε μέλει εσένα μάτια μου
πως απ' το φως, περνώ τα βράδια στα σκοτάδια
να σε βλέπω μονάχα να μεθάς σε όνειρα πηγάδια
να γίνονται τα χέρια κύματα
να σβήνονται στην αμμουδιά τα χνάρια της ομίχλης
που γράφει χαρακιές και την ψυχή πληγώνει,
τα νύχια της απλώνει και κόβει κομμάτια απ' τη χαρά

Μη σε μέλει εσένα, πόσο πολύ χαράχτηκ' η δική μου,
πόσο πολύ τα φλογερά σου μάτια καίνε
και στο κορμί μ' αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια,
να μην σκοτίζεσαι μ' αυτά καρδιά μου,
μόνο να 'σαι ΄συ καλά
και να περνάς αέρης που τα λουλούδια ξεσηκώνει,
τ' άστρα μαλάσσει κ τα στρώνει χαλί χρυσαφένιο να πατάς
και ν' ονειρεύεσαι τα ξέφρενα του ήλιου τα τεχνάσματα
στ' αμέτρητα που οι μοίρες θα σου δίνουν πρωινά

Κι όταν οι φλέβες πάλλονται κι ακτινοβολούν
στου κορμιού τη ζάλη, ν' αφήνεις να περνούν
τα χάδια τα δικά μου, σαν πεταλούδες,
νέκταρ θεικό να πιούν ν' αναστηθούν
και σαν τριαντάφυλλα, τα μάτια σου ν' αγγίζουν
τα ροδοπέταλα τους κι ας μαραίνοντ' έπειτα,
κι ας γίνονται ριμάδια να τα σκορπίζει ο βοριάς
στης νύχτας τα παλάτια τα νωχελικά, τα σιωπηλά

Να μην σε μέλει που τα δικά μου μάτια
μόνο εσένα θέλουν να κοιτούν
το πρωί όταν ξυπνούν, το βράδυ πρίν γλιστρήσουν
σε μπερδεμένα όνειρα κουβάρια
και γίνουν την αυγή κομμάτια νικημένα.
Να μην σε μέλει εσέ ψυχή μου
που απ' έξω απ' το τζάμι σου φυσά
πάντα εγώ θα σε προστατεύω
πάντα θ΄ανοίγω αναίμακτα στενά
για να περνάς να μη σ' αγγίζει του κόσμου η δυστυχιά,
αέρας που το τζάμι σου φυσά

Να μην σε μέλει εσένα, που 'χω στα στήθια πυρκαγιά
μερόνυχτα να καίει, να δίνει θάρρος στην καρδιά
για ν' αναπνέει -για σένα μόνο-
εσύ να 'σαι καλά, και να χεις μόνο μια αγκαλιά
σαν θα ξαπλώνω, σε μονοπάτια αλαργινά,
σε μέρη μακρινά μ' αλλόκοτα πουλιά κ άσβεστα φιλιά
να ξαποσταίνω.

© Copyright Αθηνά Ιερομνήμων αΘηνά.