Πάντα σε θυμάμαι
ήσουν εκεί που ήθελα να 'μαι
άναβες τα φώτα
στα σκοτάδια μου τα πρώτα
κι άφηνες το νού να κοιμηθεί
Ήταν τα χάδια, τα φιλιά σου
η φωνή και τα μαλλιά σου
τα ολόγιομα σου μάτια
και τα χέρια σου φεγγάρια
που σβήναν κάθε μου βροχή
Τις Δευτέρες, τις Τετάρτες
κάθε νύχτα μεσ' τους χάρτες
του ονείρου μου η ψυχή
κοιμότανε μαζί σου, εκεί
στην αγκαλιά τη μητρική
Τις Τρίτες, τις Παρασκευές
στα χέρια σου με κράταγες
τον κόσμο μου 'δειχνες εσύ
του ήλιου την ανατολή
γλώσσα κι αριθμητική
Τις Πέμπτες και τα Σάββατα
ξεθάρρευα, δες με, μεγάλωνα
κι ύστερα το 'σκαγα κρυφά
με καρδιοχτύπια δυνατά
κι αλώνιζα στη γειτονιά
Τις Κυριακές με βάφτιζες
σε μια ανθοδέσμη χρώματα
της πασχαλιάς τ' αρώματα
Κόσμε, δεν έχει άλλο παιδί
μάνα καλύτερη απ' αυτή
Με πότισες γάλα της ζωής
με τάισες νέκταρ της ψυχής
μ' έμαθες μύρια βήματα
φτερά μου φόρεσες λευκά
σ' απανεμιά και κύματα
Είσαι 'συ μητέρα, μανούλα, μαμά
η μορφή που κρατώ στο σκοτάδι
κι είσαι εσύ το άστρο που μ'οδηγεί
είσαι εσύ φίλη μου παντοτινή
κι άσβεστη αγάπης πηγή
Για τη μητέρα μου, που της χρωστάω τα πάντα, όσα είμαι κι όσα έχω.
η αΘηνά σου.
 |
| Μητέρα, Gustav Klimt |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου