Κι όλα μπαίνουν τακτικά, ένα-ένα στο κουτί μας, αγάπη μου.
Κι είναι παράξενο.
Είναι παράξενο να 'χει κανείς τόση πολλή αγάπη να δώσει...
Και να μην έχει πού, να τη δώσει.
Να 'χει τόση πολλή φροντίδα και στοργή που στο τέλος να γίνονται βάσανο.
Να γυρνάνε χείμαρρος πάνω του, μέσα του, και να του γδέρνουν τα σωθικά.
Η αγάπη, είναι αγάπη μόνο όταν ο άλλος τη δέχεται έτσι.
Σαν αγάπη.
Μόνο αν την έχει ανάγκη και θέλει να την δεχθεί.
Όχι, όχι, λάθος.
Πάντα δεχόμαστε την αγάπη.
Οποιοδήποτε είδος της είναι ευπρόσδεκτο.
Ανεπιθύμητη γίνεται, όταν ξέρουμε πως πρέπει να την ανταποδώσουμε, μα δεν έχουμε καμία πρόθεση να το κάνουμε.
Και να που η αγάπη, γίνεται καταπίεση.
Όταν γίνεται μονόπλευρη.
Μονόφθαλμη.
Κι ύστερα γίνεται τυφλή.
Κι είναι παράξενο.
Είναι παράξενο να 'χει κανείς τόση πολλή αγάπη να δώσει...
Και να μην έχει πού, να τη δώσει.
Να 'χει τόση πολλή φροντίδα και στοργή που στο τέλος να γίνονται βάσανο.
Να γυρνάνε χείμαρρος πάνω του, μέσα του, και να του γδέρνουν τα σωθικά.
Η αγάπη, είναι αγάπη μόνο όταν ο άλλος τη δέχεται έτσι.
Σαν αγάπη.
Μόνο αν την έχει ανάγκη και θέλει να την δεχθεί.
Όχι, όχι, λάθος.
Πάντα δεχόμαστε την αγάπη.
Οποιοδήποτε είδος της είναι ευπρόσδεκτο.
Ανεπιθύμητη γίνεται, όταν ξέρουμε πως πρέπει να την ανταποδώσουμε, μα δεν έχουμε καμία πρόθεση να το κάνουμε.
Και να που η αγάπη, γίνεται καταπίεση.
Όταν γίνεται μονόπλευρη.
Μονόφθαλμη.
Κι ύστερα γίνεται τυφλή.
αΘηνά.
"Είναι παράξενο να 'χει κανείς τόση πολλή αγάπη να δώσει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι να μην έχει πού, να τη δώσει.
Να 'χει τόση πολλή φροντίδα και στοργή που στο τέλος να γίνονται βάσανο.
Να γυρνάνε χείμαρρος πάνω του, μέσα του και να του γδέρνουν τα σωθικά."
Πόσο συμφωνώ... Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα πόνο, πολύ έντονο πόνο, επειδή ήθελα να μοιραστώ την αγάπη και δεν έβρισκα αποδέκτη ή δεν ανταποκρινόταν το άτομο στο οποίο ήθελα να τη δώσω... Τελικά συνειδητοποίησα ότι η πρώτη περίπτωση δεν είναι πρόβλημα... Πάντα υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να δεχτούν τη στοργή και την αγάπη σου... Για τη δεύτερη περίπτωση δεν έχω βρει λύση δυστυχώς...
Καλή σου μέρα! :)
Ακριβώς έτσι Μαρία μου, ή όπως λέει και στον τίτλο του βιβλίο της η αγαπημένη μου συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη, "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης", το φάντασμα, που μετουσιώνεται σε ψυχικό κι ύστερα σωματικό πόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί θα ήταν αλλιώς αν δεν είχες να δώσεις αγάπη. Δεν θα πονούσες, δεν θα είχες κάτι μέσα σου για να πονέσει.
Το λέω, το κατάλαβα και τ' "ονόμασα" πως η αγάπη, είναι αγάπη μόνο όταν ο άνθρωπος που την εισπράττει την δέχεται ως αγάπη. Δυστυχώς, δεν μπορείς & ούτε μπορώ, ούτε και κανείς μας να κάνει κάτι για τη δεύτερη περίπτωση.
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
αΘηνά.
Μακάρι να μπορούσα να γράψω και εγώ όπως γράφεις... Ποιός ξέρει; Ίσως μια μέρα καταφέρω να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι η 100η follower μου! Ευχαριστώ πολύ και για αυτό και για το σχόλιό σου!
Καλές διακοπές και επίσημα! :)
Ναι το πρόσεξα καλή μου :) Χαίρομαι που είμαι η 100η follower, είναι συμβολικό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές, όμορφες & ξέγνοιαστες διακοπές κ σε σένα κοριτσάκι μου, και να θυμάσαι πως γράφουμε απ' τη ψυχή μας, τροφή είναι οι εμπειρίες μας, για μας που γράφουμε όταν τα συναισθήματα δεν έχουν άλλη διέξοδο βγαίνουν με τη μορφή λέξεων. ;)
Σε φιλώ,
αΘηνά.