Στιγμιαία για πάντα

Το νερό κυλάει στο πρόσωπο
τους ώμους μου
καυτό να ξεπλύνει
τις μνήμες
τις ριπές

Κοιτάζω απ' το παράθυρο
θολό το σούρουπο
τα σύννεφα μαβιά
τα δέντρα μακριά
ακίνητα

Ο νούς μου είναι αλλού
στις αστραπές σαν
φώτιζαν τη νύχτα
στιγμιαία για πάντα

Στα λόγια που έπεφταν
στα τζάμια
βροχερά
στις υποσχέσεις
στη λάσπη

Στην προκιμαία, σκουριά
κι άλλη μια φορά
καθισμένοι
σκηνικά παρόμοια
απάντηση καμιά

Η βροντή δυναμώνει
σιωπηλή συγγνώμη
στα ίδια ακόμη
φύγε απ' δώ
Σ'αγαπώ

Το νερό κυλάει ακόμη
κρυώνει
βράδιασε πια
ακίνητοι οι δρόμοι
συγγνώμη ξανά.

αΘηνά.

Ευχαριστήριο.