Η μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα.

Σωστά πολύ σωστά, το 'πε κι ο Ρίτσος, το λέω και 'γω, θα το 'χουν πεί κι άλλοι. Γιατί τί σημασία έχει που αλλάζεις γνώμη και χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο που ορθώνουν μπροστά σου οι ενοχές σου; 

Καμία.

Οι συνέπειες των πράξεων σου είναι εκεί, θορυβώδεις και αμείλικτες σαν το φεγγαρόφωτο. Όπως οι πρώτες ακτίνες του ήλιου ένα φθινοπωρινό πρωί, σαν ξέχασες να κλείσεις το παντζούρι χθες βράδυ αποκαμωμένη, εισβάλλουν  και βιάζουν το πονεμένο κεφάλι σου. Και ύστερα έρχεσαι στην πραγματικότητα και την συγχέεις με τα μπερδεμένα όνειρα που έκανες το βράδυ που κι αυτά στο μεδούλι τους μεταμέλεια σημαίνουν.

Μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι αρχίζει κι άλλη μία μέρα, άλλη μία ναι, και θα 'ρθουν πολλές ακόμη μέχρι να ρθει η ΜΙΑ. Η λυτρωτική μέρα. Αυτή που θα πείσει το είναι σου πώς όχι, δεν έφταιγες για όλα εσύ. Και σαν καλή Άτροπος θα μοιράσεις τις ευθύνες σε όποιον αναλογούν. Και σε σένα. Φυσικά σε σένα. Πρώτα σε σένα. Σε σένα θα δώσεις τις πιο πολλές. Μα δεν πειράζει γιατί, και μόνο το ότι τις μοιράζεσαι σου είναι αρκετό.

Αρκετό για να μην σ' ενοχλεί πιά το αναιδές πρώτο φως, και για να μην γίνονται ξυλοπάπουτσα και τα όνειρά σου και να μην ξυπνάς με πονοκέφαλο.

αΘηνά.