Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2017

Ερωτα.παντήσεις

Do you love me?

Μ' ερωτας αν·
Ξυπνώ με τη σκέψη σου αν·
Σ' αγάπησα κάποτε κι αν·
Ξεπαγιάζω τα βράδια αν·
τ'απογεύματ' αδειάζω,
Ν' ακούσω φωνάζω αν·
Καταφέρνω και σε καταχωνιάζω αν·
Περνά μέρα χώρια σου αν-
ανατριχιάζω για σένα αν·
Γράφω  για 'σένα αν·
Τρομάζω για 'σένα αν·
Θα γυρνούσα σε 'σένα αν·
Μ' αγαπούσες μια μέρα. Αν.

Σ' ερωτα.ω αν·
Μου φτιάχνεις σκοτάδια, μου γνέφεις με χάδια και αν·
Μ' ονειρεύεσαι πού και πού αν-
αρωτιέσαι ο δρόμος που θα 'βγαζε αν·
Τη στροφή προσπεράσαμε κι αν
το κορμί σου μιλάει τη γλώσσα που αν·
Συνεχίσω κι αρχίσω να αν-
αστενάζω, να σβήνω, ν' αλλάζω
και αν·
Η αφή σου θυμάται τα αν·
ανάψω τσιγάρο θα πάρεις  μια τζούρα και αν·
Θα γυρνούσες λαθραία στα αν·
Με πετύχεις τυχαία και αν·
Μ' αγαπούσες· μοιραία αν·

Μ ΕΡΩΤΑΣ Σ ΕΡΩΤΑ Ω
Γελιέμαι, πεινάω
Μοναχή μου απαντάω αν·

αΘηνά.

bed rock - NVM Illustration 


Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

What the fuck am I doing

Πού πας
Όλες οι λάμπες αυτής της πόλης ανάβουν για 'σενα
Όλα τα χαμόγελα και τα δάκρυα φωλιάζουν σ' εσένα
Πού πας και λούζεις τα μαλλιά σου κύματα στις νύχτες
Γεμιζεις χρυσάφι τις θάλασσες
Κι οι δρόμοι που τρέξαμε πεθαίνουν για 'σενα
πλάι στα βήματα που άργησα να κάνω
Και πως θα τους περπατήσω ξανά
Πώς θα πλύνω ξανά τα χέρια μου σ' έναν κόσμο ανέφικτο
Στάσου
κι όλη η ζωή μου κρέμεται απ' τους ώμους σου
κι όλα μου τα κομμάτια φωνάζουν το νυχτωμένο χάδι σου
Πού πας
Παίρνεις τη μοναδική μου ανάταση
Κλειδώνεις στην αγκαλιά σου τ' αστέρια,
φυλακισμένα ουρλιάζουν και χάνονται
Σβήνουν σ' έναν ύπνο ατέλειωτης ήττας
Απομακρύνεσαι στην άχλη της ανυπαρξίας
Πίσω απ' όπου ήρθες 
Σκορπίζεις ανάπαυση θανάτου
Δένω τα χέρια μου στα στήθια· παρακαλώ να με πάρεις από 'δω
Δεν ήμουν ποτέ εδώ χώρια σου.
Οι μάχες πονάνε τα πόδια μου, τα χέρια μου
Δεν θα μπορέσω ποτέ να γράψω,
αν λείψεις απ' τη γή μας
Τί στο καλό κάνω στα πεδία της μάχης αφού γεννήθηκα τρομαγμένη
κι αγαπώ τα χέρια σου
Τα χέρια σου
Η πλήρωση κι οι νύχτες που πέθανα κοντά σου
Πού πας
Ένας άφατος Θεός τα χείλη σου
κι αν έλεγες κι αν έλεγες
τραγούδια που δεν ήταν ποτέ για 'μενα
σαν αηδόνι ξεχασμένο στο πριν
Κι αν έσπασες και με κομμάτιασες
το αίμα σου κύλησε στο αίμα μου και γίναμ' ένα
Το ένα δεν μοιράζεται
Το ξέρω
Δεν υπάρχει άνθρωπος μισός
Δεν υπάρχει μίσος
Το μίσος, αγάπη που πέθανε
Κι εσύ περπατάς και στροβιλίζεσαι
Πού πας
Δεν μ' άφησες να θρηνήσω την ευτυχία
Να θάψω σαν σκύλος τα μεθυσμένα λείψανα
Να ψάλλω μοιρολόγια στ' ασημένιο διάβα της
Αλλά φεύγεις·
Δεν μ' αφήνεις να φωνάξω-
να σπάσω την ανάγκη στα δύο, να πάρεις τη μισή
Πού πας
Συγχώρα με
Θα γίνω τα πέντε σημεία σου
Συγχώρα με που κλαίω τα βράδια
Το άρωμα σου μπήγεται στις φλέβες μου
Ναρκώνει κάθε ίχνος μέρας
Κάθε αχτίδα φωτός σαν φεύγεις μικραίνει, βυθίζεται
Πού πας
Έλα
Γέλα

αΘηνά.


Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

Δωσ' μου το χέρι σου

 Ντύσε τη σιωπή σου: Alexandre Desplat - River

Στήσε τον εγωισμό σου στο απόσπασμα και πυροβόλησέ τον.
Σημάδεψε κατευθείαν στο μέτωπο!
Καθώς θα πατάς την σκανδάλη, σκέψου όλες τις στιγμές που σου στέρησε
Όλες εκείνες τις αγκαλιασμένες στιγμές, τις ξέχειλες από αγάπη, πάθος, ξεγνοιασιά...
Όλα εκείνα τα βράδια που πάλευες μόνος στα σεντόνια
Όλες εκείνες τις μέρες που θα 'ταν αλλιώς αν τον είχες βγάλει νωρίτερα απ' τη μέση, αν δεν τον είχες ποτίσει τόσο ώστε να θεριέψει και να σε κατακλείσει.
Ρίξε κατ'ευθείαν στο κεφάλι, μην τον αφήσεις να συρθεί αιμόφυρτος στα πόδια σου και να κλαψουρίσει πως όλα αυτά "τα έκανε για 'σενα".
Για 'σένα θα κάνεις μόνο εσύ.

Προσευχήσου σ' ότι πιστεύεις, σ' ότι σου απέμεινε να πιστεύεις, για 'κείνους που δεν έχουν την δύναμη να κάνουν το ίδιο με 'σενα.
Συγχώρεσέ τους, άνοιξε την καρδιά σου κι άσε να φτερουγίσουν από μέσα σου όλα τα απωθημένα που σου πιάνουν πολύτιμο χώρο. Τον χώρο όπου θα 'πρεπε να πάλλεται η αγάπη.
Συγχώρησε. Βρες την δύναμη να συγχωρήσεις, ν' αφήσεις πίσω τα βαρίδια της μνησικακίας, να προχωρήσεις ελεύθερος, σχεδόν γυμνός.
Άφησε αυτούς που σε πλήγωσαν να φύγουν, να φύγουν ειρηνικά. Δώσ' τους το δώρο της μεγαλοψυχίας, μάθε τους να συγχωρούν κι εκείνοι. Ποιός μπορεί να συγχωρήσει αν δεν έχει συγχωρεθεί; Στάσου γενναίος.

Ανέβα ψηλά, και κοίτα τους δρόμους της πόλης, που χύνονται πελώριες αρτηρίες προς κάθε πιθανή κατεύθυνση. Τους δρόμους όπου μίσησες κι αγάπησες, που έκλαψες και γέλασες, τους δρόμους όπου ονειρεύτηκες. Φαντάσου την ολόφωτη αγάπη να τρέχει, να τους διασχίζει, να φτάνει παντού και να ζωντανεύει τα πάντα.
Πάρε λίγο χρόνο κι ανέβα κάπου ψηλά. Ανέβα ψηλότερα. 

Βγες στους ίδιους δρόμους κι αγάπησε. Αγάπησε τον αέρα που φυσάει το πρόσωπό σου και τις στάλες της βροχής, τους ανθρώπους που γελούν και φωνάζουν κι εκείνους που είναι σκυθρωποί. Πάρε λίγο χρόνο και νοιάσου γι' αυτούς. Χαμογέλα τους. Μπορεί να το 'χουν ανάγκη. Απάλλαξε τον εαυτό σου απ' την καχυποψία που τον τάισαν αιώνες τώρα, δεν έχεις λόγο να μισείς, δεν έχεις λόγο να κατατάσσεις, να αμύνεσαι, να σηκώνεις τείχη, δεν έχεις να χωρίσεις τίποτα μαζί τους. Μην στέκεσαι σ' αυτό που βλέπουν τα μάτια σου, μην σταματάς στο χρώμα του δέρματος, μην κάνεις πίσω στο σχήμα των χαρακτηριστικών, στον τόπο καταγωγής, στην ποιότητα των ρούχων.
Άσε την καρδιά σου ελεύθερη να γεμίσει με φως. Αγάπησε.
Εστίασε στο βλέμμα, στην καθαρότητά του, στο ανεπαίσθητο χαμόγελο, μάντεψε την ομορφιά του. Επέλεξε να βλέπεις την ομορφιά στους άλλους. Σε όλους τους άλλους. Θα εκπλαγείς απ' το πόσο συχνά θα την βλέπεις γύρω σου. Θα εκπλαγείς απ' το πόσο πολύ θα την βρίσκεις μέσα σου. Άρχισε ν' ανήκεις στην αγάπη, όχι στον φόβο.

Μην αναλώνεσαι σε ανούσια πράγματα. Εστίασε. Βάλε μια τάξη στο νού σου. Τί έχει σημασία για 'σένα ; Τί θελεις πιο πολύ ; Άκου τις ανάγκες σου και προσπάθησε να τις γεμίσεις, μην τις θάβεις παραφράζοντας τες σε κάτι που δεν είναι. Μην τις καλύπτεις με σεντόνια, μην τις αφήνεις να σε τρομάζουν. Ξεκλείδωσέ τους την πόρτα χωρίς φόβο. Αν είσαι μόνος, αν είσαι χαμένος, αν θες μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φίλο, μια βόλτα, ένα χαμόγελο, ένα φιλί, ζήτα το. Μόνο τότε θα το πάρεις.

Νιώσε ελεύθερος. Βγες στο δρόμο και περπάτα με σιγουριά. Απάλλαξε τον εαυτό σου απ' το άγχος. του "Τί θα πουν οι άλλοι;", "Με κοιτάζουν οι άλλοι;", "Αρέσω στους άλλους;", "Με συμπαθούν;", "Μ' αγαπούν;", "Μ' εκτιμούν;", "Με γουστάρουν;". Άφησε τους άλλους!
Μέρα με τη μέρα, γίνε ο εαυτός σου. Η ζήλια κι ο φθόνος, η σύγκριση και η ανασφάλεια δεν έχουν πια θέση μέσα σου. Αγάπησε κάθε εκατοστό του κορμιού και του μυαλού σου, κάθε παράξενο φύλλο της ψυχής σου, εκτίμησε τις όμορφες πλευρές σου κι αποδέξου τα λάθη, τις αδυναμίες, τις μικρότητες, τα ελαττώματά σου. Όλοι έχουμε, αναγνώρισέ τα, αποδέξου τα και δούλεψέ τα. Μόνο αν καταφέρεις ν' αγαπήσεις τον εαυτό σου, μόνο τότε θα μπορέσεις ν' αγαπήσεις τους γύρω σου και να σ' αγαπήσουν κι εκείνοι όπως πάντα ήθελες, μόνο τότε θα μπορέσεις να εκτιμήσεις τις όμορφες μέρες έξω απ' το παράθυρό σου, να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου και να ζήσεις τη ζωή που διάλεξες.

Έλα, δωσ' μου το χέρι σου, πάμε στην αγάπη.

αΘηνά.

The Tree of life

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Τα δάση των άλλων ή η κενότητα της φυγής

Extreme ways - Moby

Καμιά φορά χρειάζεσαι ένα ξέφωτο απ' τα δάση των άλλων
Μα είν' η κενότητα της φυγής που σ' αποθαρρύνει.
Κάθε φυγή ενέχει μια κενότητα
Ένα πλοίο της γραμμής αδειανό από επιβάτες
που κάνει μονάχα για το πλήρωμα την άδεια διαδρομή.
Κάθε κενότητα σφαδάζει μια φυγή
Αιμορραγείς κάθε που μένεις δίχως λόγο.

Διασχίζεις τα πλουτώνια δάση των άλλων
Ψηλαφώντας στα τυφλά το κενό
Στον ωκεανό του ερέβους δεν υπάρχουν δρόμοι.
Έχει απαρνηθεί ρότες και μονοπάτια η κενότητα,
δύνανται να σ' οδηγήσουν κάπου, βλέπεις
Κι αυτό θα ΄ταν από μερους της,
απερισκεψία τρομερή
Θα 'χανε κάθε της νόημα
Αν έβρισκες κατά τύχη μέσα στη νύχτα
κάποιο άστρο πλοηγό.

Άγριο το ρετσίνι στα δάση των άλλων
Kολλάει γερά,
Αναπόφευκτα.

Γνωρίζουν στ' αλήθεια μόνο
οι υλοτόμοι οι μοναχικοί
που έχουν χρόνια ξοδέψει σε τούτα τ' αδιέξοδα δάση
κι η ύπαρξη τους βρωμοκοπάει ουίσκι κι υπεκφυγή.
Ίσως κι οι λύκοι του Κενταύρου να 'χουν κάτι ψιλιαστεί.

Αμείλικτη η κενότητα της φυγής
Πολύ πειστική μεσ' την ανυπαρξία της
Σε ξεγελάει το τίποτά της.
Μετά από λίγο παύεις να το αισθάνεσαι
Πώς να αισθανθείς στ' αλήθεια το τίποτα ;
Μοναδικό της ταλέντο,
που παύει λίγο λίγο να σ' απασχολεί.

αΘηνά.

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Άμπωτη

Μπόρα εν αιθρία
Πού ήσουν και μούσκεψες έτσι,
ως την αγωνία ;
Λάμπεις σαν δάκρυ στον ήλιο
Στέκεις μπροστά μου ολόγιομος,
Ακόρεστη η γύμνια στο βλέμμα

Δεν ήμασταν παρά μια πίστα βήματα,
τυχαία σκορπισμένα
που αγνοούσαν πως θα ενωθούν.
Δεν ήσουν παρά μόνο ένας ακόμη άγγελος
Μέσα στην πλήρη ανυπαρξία των αγγέλων.
Σκίρτησες άνοιξη κι έγινες καλοκαίρι
Ήμουν στη λήθη κι έφερες αιώνια λιακάδα.
Σε γνώρισα στο μισοσκόταδο
και δεν έπαψες από τότε να ξημερώνεις

Μια αγκαλιά, ερωτική φυλακή
Μια πράξη χορευτική, αμαρτία άλικη
Κλαίνε τις χαμένες μέρες -
Τις νύχτες που χάσαμε χώρια ο ένας απ' τον άλλον.
Μια βόλτα ως την άκρη της θάλασσας
Ως τα παλάτια τα στητά του Ποσειδώνα,
που αιώνες τα προσκυνούν τα πέλαγα.

Μια κίνηση παλίνδρομη.
Ένα αργεντίνικο tango.
Παλίρροια τα χέρια σου,
Άμπωτη τ' άρωμά σου
Αμέτρητα βράδια κοιμόσουν πλάι μου
και μου 'λειπες,
Γιατί δεν είχα ακούσει ακόμη,
την αστρική μουσική σου

Στην παρουσία σου εκπληρώνεις
τη δίψα μου
Θα 'θελα τόσο να θυμάσαι
τις αστραπές που πλάσαμε.
Μην γίνουμε αλεξικέραυνα του θέρους.

Μπόρα εν αιθρία εσύ κι εγώ.

αΘηνά.





Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Sleep talk

♫ [So come on Love, draw your swords, shoot me to the ground]

Στάσου, με πονάς
Λέξεις μπήγουν τα νύχια τους στα μπράτσα μου
Πόσο αφελής είμαι
Νόμιζα πως εσύ θα καταλάβαινες.
Τί δηλητήριο τ' αστέρια απόψε
Πόσο αφελής είμαι
Σβήνεις τσιγάρα πάνω μου
Βάλσαμο στα λόγια οι καύτρες.
Τί όμορφα τα μάτια σου 
Τί θάλασσες μου ζητάνε
Πώς ν' αντισταθώ σε τόση θάλασσα ;
Τί μπλε τα μάτια σου
Τί μεθυσμένα τα δικά μου

Λιώσε την αδυναμία μου, πάτα την κάτω
Τί κόκκινο το κρασί
Τί φαρμάκι
Άλλη μια φορά
Άλλη μια φορά
Κοίταξε τις φλέβες μου
Τί μπλε και κόκκινο
Να πάρει!
Τί αρμονία το δηλητήριο
Τί ηδονή

Κι άλλη μια φορά
Μηδενίζω πάλι.
Τί χρυσαφένια η στάχτη σου,
τα μαλλιά σου.
Τί αφελής που είμαι
Τί αδίστακτος ο ενεστώτας,
τί απρόσιτος ο μέλλοντας.

Κάνω να φύγω,
Τί άχρηστα τα πόδια μου
Τί κόκκινα τα μαλλιά μου
Όλο κρασί
οι σκέψεις μου,
Όλο εσύ.
 
Κάνεις τόσο σαματά σαν φεύγεις
Καβαλάς τον εγωισμό σου και χάνεσαι στο κίτρινο φως
Τί ψύχρα απόψε,
Τί τρύπια η αγκαλιά σου.

αΘηνά.